Un grand souris

Daar zit ik dan, niet meer in mijn mobilhome met het zonnetje op mijn gezicht, maar op de bank in mijn eigen huis met niet echt mooi weer buiten. Wat is het raar om weer thuis te zijn en ik moet ook ontzettend wennen om weer in het gewone leventje te zitten.

De laatste week in Frankrijk was, net als de andere drie weken op die camping, geweldig!  Helaas is mijn mobiel in de bus gestolen. Alle foto’s van de laatste week stonden daarop dus die kan ik helaas niet laten zien. En zonder foto’s is het ook een stuk lastiger om allemaal te herinneren wat ik heb gedaan. Je doet zoveel in een week dat je echt foto’s nodig hebt om het allemaal te herinneren, maar ik ga mijn best doen……

Maandag, mijn vrije dag, zijn we s ’avonds wezen picknicken bij de tuinen in d’Eyrignac. Dat was echt suuuper leuk en mooi! Iedereen moest in het wit dus het was een tuin met allemaal wit geklede mensen, zag er echt leuk uit. S’ avonds toen het donker was, was er ook nog vuurwerk. Niet zo spectaculair als de vorige week in Beynac, maar wel mooi.

Gelukkig had ik deze foto’s de dag erna op facebook gepost.

De rest van de week ging eigenlijk ook weer heel snel voorbij. Anouk en ik hadden aan het begin van de week allebei griep, dus dat werden extra veel pyjama avondjes. In de miniclub hadden we afgelopen week ook weer veel Engelse en Franse kindjes, de meeste Nederlandse waren toch echt weer naar Nederland vertrokken. En ik wist dat ik aan het eind van de week ook zou vertrekken en hoe dichterbij de datum kwam dat ik wegging, hoe meer ik er tegenop ging zien. Ik vond het samenwonen met Anouk (en Max) zo gezellig, jammer dat ik niet ook in Breda ga studeren, want dan was ik bij haar ingetrokken, hè Anouk :).

Zaterdag was het de laatste keer dat ik in de miniclub werkte met Anouk en Anaïs, zondagochtend zou ik nog wel even miniclub met Audrey meedraaien. Zaterdag werd ik dan ook overladen met kindertekeningen (helemaal niet in stiekeme opdracht van mijn lieve collegaatje ofso) en een lieve kaart van Anouk. Zondagmiddag was het dan echt zo ver,  op naar de bus in Souillac om naar Nederland te gaan. Anouk en Max gingen mee uitzwaaien, achterin de auto besefte Anouk en ik dat ik nu toch echt wegging en daar werden we niet zo vrolijk van. Het afscheid nemen ging dan ook niet helemaal zonder traantjes.

Nu ben ik thuis na een lange reis waarbij het landschap van mooie natuur met bergen naar een plat landje veranderde en mis ik het drukke leventje daar wel een beetje.  Ik mis de campingdansen, de avondjes series kijken met Anouk, het in een deuk liggen met Max, alle lieve kindjes en het eigenlijk gewoon zorgeloze leventje. Thuis alle tekeningen op mijn deur gehangen als herinnering . En wieweet volgend jaar weer, de campingbaas heeft in ieder geval al meerdere keren laten weten dat ze graag wilt dat we volgend jaar weer terugkomen!  Deze zomer was in ieder geval een zomer om nooit te vergeten.

Leuk uitzicht als ik wakker wordt, dan heb ik weer even het idee dat ik in Frankrijk ben.

En ook al begon het avontuur wat minder leuk, en dacht ik aan het begin dan ook echt dat ik het einde van de zomer niet zou halen, achteraf was het echt een van de beste ervaringen ooit. Ik heb zoveel geleerd van het op mezelf zijn en wonen in een ander land. De eerste 3 weken op camping le Tropicana, waren ook niet alleen ellende, daar heb ik bijvoorbeeld super veel van de Franse taal geleerd en waren de schattige Franse kinderen super leuk om mee te werken! Vooral door die camping is mijn Frans gewoon echt heel erg vooruit gegaan.  Ook al hadden de tranen aan het begin van de zomer de overhand, die tranen zijn de laatste 4 weken weggeveegd en omgetoverd in een onwijs dikke glimlach, un très grand souris. En dan ook echt zo’n dikke glimlach, dat ik dit werk zeker weer zou willen doen! Dankjewel iedereen op camping les Peneyrals en wie weet tot volgend jaar!