Reeks verhalen van entertainers 1.0: Frans tijdsbesef...

Afgelopen zomer heb ik op camping Les 3 Lacs Du Soleil gewerkt. Een camping die ten oosten van de grote stad Lyon ligt. Ik begon mijn avontuur vol enthousiasme en dat avontuur ging al van start tijdens de reis naar Frankrijk. Ik werd door mijn ouders en zus afgezet op Schiphol, vanuit hier vlieg ik naar het vliegveld van Lyon.

Op Schiphol

Na een rustige incheckprocedure zat ik te wachten bij de gate. Op dat moment werd ik gebeld door de receptioniste van de camping. Zij vertelde mij in het half Engels en half Frans dat ik waarschijnlijk wat later opgehaald zal worden, maar heel veel later zal dit niet zijn. Ik moest terug denken aan mijn trainingsweekend, tijdens dat weekend werd mij namelijk verteld dat Fransen inderdaad niet zo op de tijd letten.

Eenmaal in het vliegtuig kon ik genieten van het prachtige uitzicht. Boven de wolken kwam de top van de Mount Ventoux tevoorschijn. Voor mij was dit een mooi gezicht, ik studeer namelijk Aardrijskunde, maar dat terzijde. Niet veel later zette de piloten de landing in, deze verliep zoals gepland.

Eindelijk in Frankrijk!

Tijdens het uitstappen in het vliegtuig voelde ik gelijk het verschil in temperatuur tussen Nederland en Frankrijk, even wennen was dat wel! Nadat ik mijn koffers had gepakt ging ik rustig zitten wachten bij de ingang van het kleine vliegveld. Ondertussen had ik thuis iedereen op de hoogte gesteld dat ik veilig was geland en dat ik aan het wachten was tot iemand van de camping mij zal komen ophalen.

En tja.. toen werd ik geconfronteerd met de gedachtengang van Fransen en de tijd. Ik keek hoopvol iedereen aan die een beetje verward binnen kwam lopen. Maar helaas, na twee uur wachten was er nog niemand die mij was komen ophalen. Ik begon al lichtelijk te stressen..

Nadat ik heel wat afleveringen van mijn favoriete serie op Netflix verder was, was het moment dan toch daar! Een vrouw, die er erg gestrest uitzag, kwam mij ophalen. Ze stelde zich netjes voor en vertelde dat ze de campingbaas was. We holden richting de auto zodat we snel naar de camping konden gaan. En dat tempo bleef ook tijdens de autorit nog merkbaar. Ze reed vol gas terug naar de camping en vertelde hier en daar wat over de regio waarin we ons bevonden.

Uiteindelijk ben ik gelukkig veilig aangekomen op de camping en kon ik mijn collega opzoeken waar ik deze zomer mee zal gaan samenwerken. Het is allemaal goedgekomen en het was een topzomer, maar dit begin? Dat ga ik nooit meer vergeten!