Halverwege mijn reis als animator, wat nu?

Week vier voorbij, we zijn nu écht over de helft! Het is zo moeilijk te bevatten dat ik hier alweer vier weken zit en dat ik over drie weken weer in Nederland ben. Maar het is nog geen tijd om sentimenteel te worden: we hebben nog drie weken te gaan om keihard te knallen! Van overvolle activiteiten, tot families die vertrekken en familieleed. Ik vertel er meer over in dit blog, dus laten we snel van start gaan.

Pechvogels tijdens de speurtocht

Persoonlijk heb ik het gevoel dat ik een beetje vervloekt ben… Laat ik dit verhaal van vooraf aan beginnen. Elke donderdag organiseer ik een speurtocht op de camping en dat gaat altijd goed, tot deze week. Zoals altijd wordt er aan de kinderen uitgelegd wat ze moeten doen voordat de speurtocht van start gaat. Ik wacht de kinderen vervolgens op. Na twintig minuten kwam het eerste groepje kinderen aanwandelen. Eén daarvan was aan het huilen omdat zij haar knie had opengehaald door een val.

In het kwartier daarna kwamen alle groepjes stuk voor stuk terug. Tussen elk groepje kinderen zat minstens één gewonde. Geschaafde knieën, tenen, benen en ga zo maar door. Ik dacht toch echt dat mijn speurtocht geen gevaarlijke plekken bevatte, dus ik vroeg me sterk af waar al die schrammen vandaan kwamen. Nadat de speurtocht tot zijn einde kwam, en ik terug rende naar mijn caravan, viel ik na twintig meter languit. Ik wist meteen wat de oorzaak was van alle valpartijen: rennen over kiezelstenen. Nooit een goed idee!

Vertrekkende surrogaatfamilies

Wie eenmaal op de camping staat, merkt dat je nooit echt alleen bent. Je vindt altijd wel de families waar je een goede band mee hebt. Zij nemen je bijvoorbeeld mee als ze boodschappen gaan doen (of je geeft hen je lijstje mee!), laten je mee-eten of zijn altijd wel te porren om mee te doen of te helpen bij een activiteit. Kortom, je krijgt een zeer goede band met je nieuwe surrogaatfamilie(s).

Maar ja, waar een tijd van komen is, komt ook een tijd van gaan. Ondertussen heb ik mijn vierde surrogaatfamilie uitgezwaaid en wat een heerlijke familie waren zij. Deze families vervangen voor even je eigen familie, al mis je je eigen familie natuurlijk nog steeds wel een beetje.

Gemiste belangrijke data, afspraken en telefoontjes

Aldus, het noodlot slaat toe en de heimwee arriveert. Wat moet ik nu doen? Huilend naar huis bellen, flink een potje zitten janken in mijn caravan of ertegen aan gaan en doorzetten. Het is een beetje een mengeling van alle drie geworden moet ik heel eerlijk bekennen. Zeven weken weg van huis zorgt ervoor dat ik toch wel weer alles een beetje ga missen. Zowel familie als omgeving, want hoe prachtig de bergen ook zijn, ik ben er wel een beetje klaar mee om hellingen op te lopen.

Tot overmaat van ramp vergeet je ook belangrijke data. Zonder het besef van dagen, aangezien ik hier zo druk ben met van alles en nog wat, ben ik bijna het 50-jarige jubileum van mijn opa en oma vergeten. Wil je dan een belletje plegen, dan spelen de bergen hier vals, want ze blokkeren alle signalen.

Voor deze week, laat ik het hier bij. Ik ga denk ik nog maar even snel wat belletjes plegen naar het thuisfront, voordat ik heel mijn caravan kan dweilen omdat ik ze zo mis. Dus voor nu zeg ik au revoir en à tout a l’heure, en ik spreek jullie snel weer!