Campingfeitjes voor beginners

Zoals eerder genoemd blijft het even afwachten op welke camping je terecht komt. De mijne is inmiddels bekend, evenals de reis die geboekt is. Nu zou je denken dat je met alle moderne technologieën anno 2014 kunt uitzoeken hoe de camping er in detail uitziet. En de campingbaas kunt googelen. ‘Googelen’ is inderdaad een vreemd woord als je er te lang naar staart, maar volgens het groene boekje is dit de correcte schrijfwijze. Het gaat dus niet over een konijn uit een hoge hoed toveren. Je snapt me wel. Vervolgens verwacht je een foto van jouw baas te zien en vanuit daar kun je concluderen of hij vriendelijk is. Alle recensies geven een goed beeld over de al dan niet gemoedelijke sfeer op jouw plaats van bestemming en de vrolijke foto’s op de website doen vermoeden dat het altijd goed weer is. Fout.

Deze beginnersfout heb ik achter me gelaten. De camping zal in het echt juist groter of kleiner zijn dan verwacht (toch goed geprobeerd), er valt niets uit een foto te concluderen (jammer), vaak lees je alleen recensies van uitersten (gefrustreerde huismoeders bijvoorbeeld) en ook in Frankrijk regent het vaker dan we hopen. Overigens neem ik ook geen stroopwafels meer mee. Mijn baas liet me vorige zomer zien dat hij  nog heel wat blikken in de kast had liggen. Hij vond ze stiekem niet zo lekker. Maar toch kijk ik uit om binnenkort alweer aan de slag te mogen, al is het maar van korte duur. Ook in deze tijd zal ik weer heel wat meemaken. Naast alle leuke en lieve kinderen zitten er ook altijd een paar draken tussen. En kwam ik achter een hoop feitjes:

• Op een camping verblijven met kinderen is de ultieme relatiecheck. Gaspitjes die niet meer aan willen, jengelende kinderen, de brandende zon en een auto die niet meer wil starten zorgt voor een hoop gedoe. Met als gevolg dat de ouders het op elkaar afschuiven en de kinderen zo lang maar bij jou in de miniclub onderbrengen. Scheelt weer.
• De iPad is favoriet op de camping. Wist ik veel. Vroeger speelde je met je ouders een potje kaarten als de zon onderging of kochten we een telefoonkaart om oma op te bellen. Oma wordt tegenwoordig via Skype benaderd. ‘Het is hier zó fantastisch! Echt, we hebben al zoveel gezien!’, roept moeder enthousiast. Dat ze daarmee het zwembad en de plaatselijke ijskraam bedoelde liet ze even achterwege.
• Het geluid van krekels irriteerde me in het begin mateloos. Krekels zijn er, maar je ziet ze niet. Heel frustrerend. Na een week was ik er zo aan gewend dat ik ze niet meer hoorde. Nu vind ik krekels leuk. Net als salamanders. Ik vond ze eerst maar vies, vooral als ze over mijn sandaaltjes liepen. Heb je dat ooit gevoeld? Het is vreselijk, zeker als je je gezicht in de plooi moet houden omdat je je nieuwe animatieprogramma aan het promoten bent. Nu vind ik ze wel schattig. Als ze ver weg blijven dan.
• Rond een uurtje of elf zie je weinig kinderen meer over de campingpaadjes lopen. Behalve Franse kinderen. Die blijven bizar lang op. Toch weer een cultuurverschil.
• De ANWB-stelletjes zijn bij mij ook favoriet. Je kent ze wel, die met afritsbroeken en dezelfde bodywarmer. Hoedje op tegen de zon (ook bij zestien graden, je weet maar nooit) en een boekje in hun hand. Op goede instappers wandelen ze de camping over. Vriendelijk zijn ze wel. Je moet ze ook te vriend houden overigens.
• Het mooiste blijft dat de fanatieke kinderen ook werkelijk het idee hebben dat jij in de Miniclub slaapt, eet en zelfs doucht. Het is geen doen om je echte verblijfplaats geheim te houden. Vertellen dat er een alarm afgaat als ze te dichtbij komen werkt overigens wel. Maar stiekem is het toch wel gezellig als ze even komen aankloppen.

Deze feitjes neem ik weer mee. Ik ga er vanuit dat ik er weer veel zal tegenkomen. Overigens heb ik mijn animatieshirtje weer eens gepast. En hij past nog steeds! Dat betekent dat ik er weer klaar voor ben. Blauw en oranje zijn weer de kleuren!