Au revoir et à bientôt!

Drie maanden geleden maakte ik kennis met mijn T4A collega’s, allemaal stonden zij op dat moment aan het begin van hun animatie avontuur.  Dit avontuur is voor iedereen anders verlopen en is voor (bijna) iedereen ook al weer aan zijn einde gekomen. 3 maanden geleden was ik naast 50 vrienden ook een diploma rijker en mocht ik mijzelf animatrice noemen. Ik kan mij herinneren dat ik mij heel trots voelde bij het krijgen van de animatie shirts aan het einde van de training, ik was er helemaal klaar voor! Op dit moment voel ik mij nog meer trots, ik heb het volbracht en ik ben inmiddels weer veilig thuis! De gedachte dat ik het zomerjobs shirt nu een jaar in de kast moet hangen is wel wat teleurstellend…. Het einde van een fantastische (uitputtende) zomer is gekomen. Het serieuze (studenten)leven is gisteren alweer van start gegaan en ik probeer langzamerhand een ritme te vinden. Lees nog één keer mee met mijn laatste blog van het seizoen!

Dinsdag 30 augustus 2016:

Het is zover, mijn laatste dag is aangebroken. Ik heb enorm slecht geslapen. Het is een dubbel gevoel. Lekker naar de vertrouwde omgeving en je eigen vrienden en familie weer zien, maar tegelijkertijd laat je hier weer het ‘vertrouwde’ van afgelopen 2 maanden achter.
Deze dag staat in het teken van afscheid nemen, opruimen, een kleine overtreding (lees: golfkar besturen) begaan en functioneren als levend doek voor de kids (zie foto’s).

Woensdag 31 Augustus 2016

08:30 wekker: Over precies 2 uur is de planning om richting Lyon te vertrekken.
De laatste spullen worden in de auto gegooid en mijn collega geeft haar laatste yoga les. Om half 11 zijn wij er écht klaar voor! Iedereen is de vorige avond al gedag gezegd en de rit kan dus beginnen!! Men zal misschien denken: ‘waarom ga je van de Dordogne naar Lyon?’ Ik blijf 1 nachtje bij een collega slapen voor de gezelligheid en ik zal daarna verder rijden met een andere T4A collega, zodat ik niet alleen naar Nederland hoef te rijden (naast praktisch natuurlijk ook enorm gezellig!).

Het moment dat ik de camping afrijd voel ik een soort opluchting omdat het harde werken voorbij is, tegelijkertijd overvalt mij een gevoel van leegte. Je hebt geen idee of je hier ooit nog terug gaat komen en het waren toch 2 intensieve maanden met deze mensen op deze plek. Geen wekelijkse miniclub op dinsdag en donderdag, geen disco, quiz of bingo meer (jammer!!!!). Al gauw probeer ik dit gevoel te verruilen voor trotsheid. We draaien de radio wat harder en rijden voor we het weten een eind weg. 4 uur en 1 stop verder zijn we alweer in Lyon. Na de reis (zonder airco) is het tijd voor een lekkere duik in het zwembad op het dakterras, waar ik een fantastisch uitzicht heb over Lyon. Ik ben dankbaar voor deze ervaringen en mogelijkheden die ik krijg. We kletsen ’s avonds nog wat en eten gezellig samen. Dit was mijn laatste avond in het mooie Frankrijk. Ik ga op tijd naar bed om goed fit te zijn voor het tweede deel van de reis!

Donderdag 1 September 2016:

08:00: Wat een ongeluk en wat had ik een medelijden! Ik heb een hele zware nacht gehad. Mijn collega is deze nacht naar het ziekenhuis gebracht omdat zij (bleek achteraf) nierstenen had, ik hoef niet uit te leggen dat dit vreselijke pijn doet. Ik heb amper geslapen maar ik besluit op te staan en mij op te frissen voor de 9 uur durende reis met mijn T4A collega. Het zwaarste deze dag was het afscheid nemen van mijn lieve collega die mij een bed aan heeft geboden in de tijd dat ik eigenlijk niet meer verder kon, ik ben dankbaar! Het is tijd om te gaan, weer dit dubbele gevoel. Een ding dat voor beiden zeker is, is dat het geen afscheid is maar een ‘Au revoir et à bientôt’. Ik vervolg mijn weg naar La Tour-de-Salvagny waar ik Roy op zal pikken. Alles loopt gesmeerd en we beginnen aan onze reis naar Nederland.

17:00: Na een uitgebreide lunch bestaande uit schnitzels en hamburgers, 19393 flitspalen (Do i need to say more Roy?!) en de nodige koppen koffie verder  zijn wij aangekomen in Luxemburg. Het is na deze stop weer mijn beurt om te rijden. Na nog vele kilometers rijden we om een uur of 19:00 eindelijk Maastricht binnen. We proberen de Nederlandse radio à la minute in te schakelen, want ja dit hebben wij gemist. Hopend op eindelijk een goede song  horen we het al direct: ‘My heart will go on’ schalmt uit de radio, wat een domper! Een flinke lachbui verder is het besef voor ons beiden daar: we zijn er weer!!

Dus solliciteren voor volgend jaar?

Als ik de website van Team4animation bezoek, zie ik Jeroen steeds vrolijk vermelden dat het al mogelijk is om te solliciteren voor 2017 (nu al?, ja nu al!!). Misschien wat vroeg, maar lijkt het je dus wat om komende zomer animatiewerk te doen? Schroom dan niet om te solliciteren. Ik hoop dat mijn blogs jullie een beetje hebben kunnen inspireren. De zomer van je leven is niet alleen leuk en bijzonder maar ook zeker een waardevolle ervaring voor in je eigen rugzak.

Als laatste wil ik een dikke shoutout doen naar de trainers en regiomanagers van T4A in de laatste blog van dit seizoen. Jullie hebben dit avontuur mede mogelijk gemaakt en ik had geen betere en persoonlijkere ondersteuning kunnen wensen!

Een dikke glimlach is waar ik deze blog graag mee afsluit!

Bisous.