Tu est bizarre

Tjongejonge, wat vertel je na een eerste week vol nieuwe dingen?

Reis

Onze reis naar Le Muy verliep goed. Afgezien van een paniekerig heimweemomentje op Schiphol, een bijna gemiste bus na drie uur wachten, een hele busreis overgeven en een chef die ons niet kon vinden. Toen we aankwamen startte de mallemolen meteen. Boodschappen doen en heel veel repeteren voor de eerste welkomstbijeenkomst (en dus onze danse du village) die de avond er na zou volgen. Na een heerlijke lunch (fruits de mer) en een succesvolle massale opkomst bij de inschrijving de volgende dag, gingen we vol vertrouwen de week in.

Fruits de mer

Het slaapdomein van Fenna en mij

Picknicken met de kinderen

Werken

En daar startte onze eerste week. Met welgeteld 47 kinderen op onze eerste dag (wow wow, zo veel, nooit verwacht) begon me toch iets te dagen dat we de dag er voor iets goeds moesten hebben gedaan. Deze week droeg ik de verantwoordelijkheid voor de sept-neuf ans. Een leuke groep met kinderen die gedurende de hele week terug kwamen. We hebben veel spelletjes gedaan en gerepeteerd voor de kindershow van vrijdagavond (tribute to the 70’s). Tevens zijn alle meisjes (en ook jongens) voorzien van allerlei soorten arm- en enkelbandjes. Zelf zit ik er inmiddels ook helemaal onder.

Frans

Wat overweldigend, al die ouders die hele verhalen in het Frans tegen je afsteken. Daar tegenover staan echter de kinderen die gedurende de week steeds verliefder op me werden. Ik ontving tekeningen, bloemetjes, kusjes en moeders moesten aan het einde van de week een foto maken met hun kind en mij er op (‘Ja mam dat wil ik echt’). Het begint er sterk op te lijken dat ze me leuk vinden en ik mijn werk dus goed doe. Maar hoe dat kan? Ze steken hele verhalen tegen me af en ik kan maar een klein beetje terug praten. Soms moeten ze iets drie keer zeggen voor ik het snap. Het zal wel een ander soort aura zijn dan (aura doet me denken aan Laura, mijn zusje, ik mis je!).

Mijn Frans ging gedurende de week wel met stappen vooruit! Elke dag leerde ik meer woorden. Dit ging vooral vooruit door kinderen te laten omschrijven wat ze bedoelden.

Tu est bizarre

Een jongetje van zo’n 12 jaar, dat natuurlijk veel te stoer is voor de miniclub maar Anouks sportactiviteiten wel heel leuk vindt, vroeg me de eerste avond dat we dansten op het podium of ik even voor hem kon twerken. Aan het einde van de week had hij blijkbaar toch een soort bewondering voor ons gekregen, aangezien hij gisteren bij de dansavond maar bleef herhalen ‘tu est bizarre’. Het zinnetje bleef in mijn hoofd zitten en in bed dacht ik er eens over na. Het kan weleens het beste compliment over mijn werk zijn dat ik tot nu toe heb gekregen.

À tout à leur!