Troubleshooten in de Dordogne

De Dordogne is voor mij een nieuw stuk Frankrijk. Niet zo donkergroen en ruig als de Alpen en de Ardèche, niet zo hooikleurig en boerderijachtig als de Middellandse zeekust en de Provence, maar juist lichtgroen, heuvelachtig en grotere dorpjes. De huizen vallen hier niet uit elkaar van ellende en de dorpjes bestaan gemiddeld uit meer dan twintig inwoners.

Omgeving

Op deze camping stond ik elf dagen, waardoor ik een vrije dag had. Op zaterdagochtend ging ik met de bus naar het marktje in Sarlat, een superleuk stadje waar elk restaurant honderd tafels propt in steegjes van twee meter breed.

Nee, Sarlat is oprecht leuk en schattig. Op de markt hadden ze dadels en abrikozen zo groot als kindervuistjes, notenbrood en andere specialiteiten uit de streek (gratis proeven heuj).

Bij de supermarkt huurde ik een fiets. Vijftien kilometer lang reed ik onder hoge bomen, door dorpjes, langs platteland en door een lange tunnel met echo. Daar was ik een baby die hard ‘echoooo’ riep, en toen riep een kindje aan de andere kant iets terug. Op de eindbestemming kon ik in de Dordogne zwemmen. Die rook wel een beetje naar vis (= minpuntje).

Na de terugweg van vijftien kilometer, begon ik aan de wandeltocht naar de camping. Die had ik een beetje onderschat: waarschijnlijk was ik rond 4.00 uur aangekomen als ik te voet was gegaan. Dus ik heb gelift, wat makkelijk was omdat meteen de eerste auto al stopte. Daar zat een olijvenverkoper in, geen verkrachter dus dat was fijn.

Camping

De camping was iets groter dan ik gewend ben, maar wel nog klein en familiaal. Er waren veel Nederlanders en wonder boven wonder ook veel Engelsen. Dus ik zei steeds dat ik in Leeds heb gewoond en dan was iedereen blij.

• De eerste twee dagen ben ik verhongerd en heb ik heel pauper al het eten opgegeten wat ik te pakken kon krijgen. Toen vond ik iemand met wie ik heen en terug naar Sarlat kon rijden.
• Elke avond zaten er redelijk wat dronken mensen aan de bar, waaronder een Engelse man die me best wilde helpen met douchen en een Nederlander die festivals leuker vindt dan zijn dochtertje.
• Al na twee dagen had ik geen seconde rust meer. Elk kind kende mijn naam en wilde in mijn vrije tijd pingpongen, zwemmen of de Olympische Waterspelen (?) doen. En me hun hut laten zien.
• Ik heb ontelbaar veel watergevechten gehouden. Ze eindigden allemaal met iedereen-op-Lies.
• Superleuk Frans team, waardoor ik vanaf nu drie slaapplaatsen heb in Toulouse.
• Eigenaresse die al na twee dagen tegen me zei hoe blij ze was.

…en het afscheid, waarop ik geplet ben in een groepshug, kindjes huilden en twintig kinderhandjes me in het zwembad gooiden. En ik wilde écht niet, want toen moest ik dus kletsnat de auto in – die van Marloes, hai.