De Dordogne is voor mij een nieuw stuk Frankrijk. Niet zo donkergroen en ruig als de Alpen en de Ardèche, niet zo hooikleurig en boerderijachtig als de Middellandse zeekust en de Provence, maar juist lichtgroen, heuvelachtig en grotere dorpjes. De huizen vallen hier niet uit elkaar van ellende en de dorpjes bestaan gemiddeld uit meer dan twintig inwoners.
Op deze camping stond ik elf dagen, waardoor ik een vrije dag had. Op zaterdagochtend ging ik met de bus naar het marktje in Sarlat, een superleuk stadje waar elk restaurant honderd tafels propt in steegjes van twee meter breed.
Nee, Sarlat is oprecht leuk en schattig. Op de markt hadden ze dadels en abrikozen zo groot als kindervuistjes, notenbrood en andere specialiteiten uit de streek (gratis proeven heuj).
Bij de supermarkt huurde ik een fiets. Vijftien kilometer lang reed ik onder hoge bomen, door dorpjes, langs platteland en door een lange tunnel met echo. Daar was ik een baby die hard ‘echoooo’ riep, en toen riep een kindje aan de andere kant iets terug. Op de eindbestemming kon ik in de Dordogne zwemmen. Die rook wel een beetje naar vis (= minpuntje).
Na de terugweg van vijftien kilometer, begon ik aan de wandeltocht naar de camping. Die had ik een beetje onderschat: waarschijnlijk was ik rond 4.00 uur aangekomen als ik te voet was gegaan. Dus ik heb gelift, wat makkelijk was omdat meteen de eerste auto al stopte. Daar zat een olijvenverkoper in, geen verkrachter dus dat was fijn.
De camping was iets groter dan ik gewend ben, maar wel nog klein en familiaal. Er waren veel Nederlanders en wonder boven wonder ook veel Engelsen. Dus ik zei steeds dat ik in Leeds heb gewoond en dan was iedereen blij.
…en het afscheid, waarop ik geplet ben in een groepshug, kindjes huilden en twintig kinderhandjes me in het zwembad gooiden. En ik wilde écht niet, want toen moest ik dus kletsnat de auto in – die van Marloes, hai.
Yoooo ik ben Liz en ik ging deze zomer als Rio de Janeiro oftewel Regio-In-Opleiding (de Janeiro) door Frankrijk crossen. Hier ging ik leren hoe ik met boze campingbazen, verdrietige medewerkers en razende wegpiraten moest omgaan, maar ik werd ook als troubleshooter ingezet op een paar campings. Vorige zomer was ik animatrice op Mas de Champel, en ook daar heb ik blogs over geschreven.
alle blogs van Liz