Sint Maarten, maar dan in Frankrijk

Ik zie mezelf nog gaan als klein meisje: een paardenstaart midden op mijn hoofd, en gewapend met een gekleurde lampion. Het was inmiddels al na het eten = dus mega laat, en we mochten met een groepje klasgenootjes de straten langs om liedjes te zingen aan de deuren en snoep te verzamelen. Het lied ging naar mijn weten ongeveer als volgt: “Sint Maarten, koeien hebben staarten, meisjes hebben rokjes aan, daar komt Sinte Maarten aan”.  Hoewel de statements gemaakt in dit nummer in principe kloppen, snap ik nog steeds het verband tussen koeien en rokjes nog niet. Maar dat terzijde, ik dwaal teveel af.

Op pad

Toen bleek dat ik tijdens het animatiewerk zo’n zelfde lampionnentocht kon organiseren op de camping, sprong mijn haar spontaan weer in een vrolijke paardenstaart. De eerste grote avondactiviteit die ik organiseerde, was dan ook deze tocht. Na de ietwat dramatisch verlopen miniclub die aan deze avond vooraf ging (zie vorige blog), stonden daar ’s avonds rond een uur of 8 tien enthousiaste kindjes klaar om met hun lampion snoep te gaan verzamelen. Allereerst moesten de mannen nog even de allergrootste en stoerste tak zoeken om hun ietwat vrouwelijke lampionnen mee te kunnen vervoeren, en moesten de vrouwen nog onderling even afspreken hoe ver ze precies van deze rare mannen af zouden gaan lopen. Uiteindelijk waren we verzameld, waren de eerste fotoshoots door de ouders geweest, en konden we op pad.

Dus daar liepen we dan, een bont gezelschap Nederlandse kinderen, onderwijl nummers als “ik heb een toeter op mijn waterscooter” zingend, op zoek naar snoep.

Zingen!

Omdat het nog aan het begin van het seizoen was, waren nog lang niet alle plaatsen bezet. De mensen die er wel al zaten hadden deze periode waarschijnlijk met een goede reden gekozen: rust. En die kwamen wij eens even flink verstoren. Want waar ik met mijn prehistorische liederenbundel nog dacht dat bovenstaand nummer nog wel een hitje zou zijn, werd mij meteen even duidelijk gemaakt dat dat echt niet meer kon. Nee, we moesten hitjes van nu ten gehore brengen. Dus daar liepen we dan, een bont gezelschap Nederlandse kinderen, onderwijl nummers als “ik heb een toeter op mijn waterscooter” zingend, op zoek naar snoep. De kinderen hadden inmiddels ergens opgepikt dat “ooievaar” een Frans woord zou zijn, en riepen dit dan ook naar iedere omstander. Gelukkig konden we rekenen op een hoop glimlachende ouders, die na het aanhoren van een liedje een zakje snoepjes aan de kinderen gaven.

Het was een ontzettend leuke manier om met de kinderen de camping te verkennen, en een idee te krijgen van wie er op dat moment op de camping vertoefden. Het is een hele makkelijke activiteit, en de kinderen vinden het reuze gezellig om met jou op pad te zijn, en vooral zoveel mogelijk geluid te maken op een zo laat mogelijk tijdstip (daar moet je wellicht een klein beetje afremmen met vlagen). En daarbij kun jij onder het mom “er moet toch iemand met ze meelopen..” stiekem ook zoveel mogelijk snoep verzamelen. Mijn 10-jarige zelf zou trots op me zijn geweest.

Liefs,

Eline