Showtime baby!

Soms moet je je zwaktes onder ogen zien, en bij één van mijn grootste zwaktes heb ik dat al lang gedaan. Als ik iets niet ben, is dat muzikaal, ritmisch, goed in het onthouden van choreografie of melodie. Ik kan niet zingen, niet dansen en niet acteren. Al met al: ik ben absoluut niet weggelegd voor de showbusiness. Voor mijn vertrek werd er dan ook ernstig getwijfeld – en terecht – aan mijn showcapaciteiten; twee shows per week op Les Genêts was misschien iets te hoog gegrepen… Maar, Meinen Herren und Damen, nu kan ik vol trots mededelen: de tijden zijn veranderd, jawel!

Twee shows per week, dat moest het worden: één ‘welkomshow’ en één ‘kinderspektakel’. Gelukkig voor mij hoeven we niet 16 verschillende shows te bedenken en uit te voeren – dat zou nooit goed komen – maar kunnen we rouleren tussen een aantal verschillenden. Voor de welkomshow maken we de ene keer gebruik van allerlei sketches en de andere keer zetten we onze eigen, dubieuze versie van La Blanche Neige (Sneeuwwitje) neer. Hierbij hebben we eigenlijk nooit echt iets doorgesproken, behalve wie welke rol speelt, waardoor het voornamelijk op improviseren aankomt… Met als gevolg: onvoorziene complicaties (liedjes van 3 seconden in plaats van 3 minuten), ongemakkelijke momenten (dood spelen terwijl je per ongeluk drie keer op een brandwond wordt geslagen) en onverwachte wendingen (“I’m a ho… no. Uh. I’m very, very poor..?”).

Waar we voor de door ons (Sander, Amber en ik) opgevoerde shows niet oefenen, zijn de repetities voor het kinderspektakel des te langer! Vier uur repeteren: best een opgave met een stel losgeslagen apen. Gelukkig kunnen we ook hierbij rouleren, en wel tussen ‘De Leeuwenkoning’, ‘De Wereldtour’ en ‘Tarzan’. Om het de kinderen (maar ook vooral onszelf) wat makkelijker te maken wordt er vooral gedanst en een klein beetje uitgebeeld, de rest vertellen we via de micro (aaah, in het Frans!). Ondanks dat we hiervoor dus wel repeteren zitten ook deze shows vol met allerlei… onverwachte wendingen. Denk hierbij aan huilende kinderen (acteerwerk werd plotseling erg echt), voor ons onbekende kinderen die mee gingen doen (nooit op een repetitie gezien) en kinderen die spontaan hun eigen show begonnen op te voeren (nieuwe solodans)…

Conclusie van dit alles? Het komt eigenlijk allemaal neer op improviseren, en dus ook op bluffen. Ik kan dus heerlijk slecht zijn in alles wat met show te maken heeft, maar ondertussen bluf ik mij er nu al 5 weken uit. En de zaal zit elke week weer voller (afgelopen zondag: 100 man!), dus blijkbaar werkt het!