Schattig caravannetje onder boze eik

Mijn eerste bloggie vanuit de Vendée. Na de laatste minidisco op camping Le Domaine du Logis waren de tranen al aanwezig. Gelukkig was daar Lenny, hij voelde mijn verdriet en kwam me helemaal fijn knuffelen en kusjes geven. Daarna werd ik verwend door geplukte bloemen, drie flessen wijn (want ik had nog niet te veel bagage bij me…), koekjes, koekjes, koekjes, zelfgebakken crêpes, tekeningen, een ‘verrassingsoptreden’, knuffels, kusjes en hartjes op mijn handen. Zo lief allemaal! Ook moest ik samen met Lenny nog even leuk lachen voor een uitgebreid fotomoment.

Verrassing

Oja, over dat verrassingsmoment: de dochtertjes van de campingbaas kwamen me halen omdat ze crêpes voor me hadden gebakken, jum! Ze zeiden erbij dat ik een verrassing zou krijgen. Op een gegeven moment werd ik door één van hen geroepen en moest ik naar de miniclub komen en op de grond gaan liggen. Nou dat deed ik dus en de situatie nam een aparte wending. Ik lag daar op m’n buik en zij sprong op m’n rug en ging vervolgens rare geluiden en bewegingen maken. ‘’Zo, klaar! Dit is mijn manier van ‘au revoir’ zeggen.’’ Oké, misschien is het alleen grappig als je er bij was, als ik mijn eigen woorden zo overlees, maar in ieder geval hebben wij ons helemaal kapot gelachen!

Voilà, c’est comment je dis ‘au revoir’

Je t’adore

Afscheid genomen van alle leuke collega’s en de lieve campingbazen met een fotocollage (thanks voor de tip, Team4Animation :)), oer-Hollandse dropjes en taart. Ik mag terugkomen, yes! Vera stond al klaar en de kindjes mochten opblijven om me uit te zwaaien. AL m’n bagage in de auto en toen was het echt tijd om te gaan… Een diepe zucht toen de autoachternarennendekindjesenSam uit het zicht waren, dit was het dan. Au revoir, Bretagne, je t’adore!

Merci Domaine du Logis!

Een gezellige autorit van een paar uur later kwamen Vera en ik ’s nachts aan op de nieuwe camping in de Vendée. De campingbaas scheen met zijn zaklamp de weg naar het schattige caravannetje onder De Grote Eik dat voor de laatste twee weekjes mijn thuis is.

Het schattige caravannetje onder de boze eikenboom

Miniclub

Na wat uurtjes slaap kon ik meteen beginnen in de miniclub, die hier al om 9 uur begint! Vroeg. Omdat het zo rustig was in de miniclub had ik even de tijd om kennis te maken met de nieuwe collega’s. Ik werk hier in de miniclub en tijdens de minidisco’s samen met een Franse animatrice en ook loopt er nog een Franse sportanimateur rond. Wel even wennen dus, als enige Nederlandse, nu mag ik écht Frans gaan praten. Vanmorgen heb ik boodschappen gedaan met de oma van de camping, op deze camping moet ik zelf voor m’n eten gaan zorgen. Dat was nog even lastig, hoe weet ik nou weer wat ik de hele week moet gaan koken? In 1 pan… Mama!

Koken

Eenmaal thuis gekomen na het boodschappen doen dacht ik, nou, laat ik het dan maar gelijk uitproberen dat fornuisje hier. Een ei bakken, dat moet toch lukken. Gasfles opendraaien, knopjes bekijken en de goede opengedraaid. Op zoek gegaan naar een aansteker (jeweetwel, zo’n hele grote waarbij je vingers dus ver ver ver verwijderd zitten van de vlam, ik ben namelijk bang voor vuur) Nou, die vond ik dus niet. Het enige wat ik vond was een doosje lucifers. DOODENG. Ik heb nog even overwogen om naar de receptie te gaan om een grote aansteker te vragen maar vond toch dat het tijd was om wat angsten te overwinnen en ik moet tijdens m’n eerste dagen misschien nog even proberen een goede indruk te maken. Dus, een lucifer gebruiken, hoe erg kan het eigenlijk zijn? Daar gaat ie dan. Lucifer 1: gebroken. Lucifer 2: ik schrok dus blies ‘m gelijk uit. Lucifer 3: komt in de buurt van het gas en zoefffff, armhaar weggeschroeid en een hartverzakking van hier tot Tokio. Mama gebeld, en wat bleek: tijdens het zoeken naar die verdomde aansteker had ik het gas de hele tijd aan laten staan en als er dan vuur bij komt is er veel te veel gas en vlamt het dus. Duh!

*Krgghoopatsboemaf* Momentje, de tafel valt. Erg minder prettig, dat gebeurt dus steeds. Misschien een teken dat ik moet stoppen met typen want deze blog is alweer veel te lang. Nog heel even!

 

Ik wilde namelijk nog even doorgaan over mijn kleine knusse caravannetje. Hij staat precies onder een eikenboom en dus ben ik al duizend keer van m’n bankje of m’n bed afgeschoten als er weer eens een eikel keihard op het dak valt. Het klinkt meer alsof er dikke keien op m’n dak vallen in plaats van eikels. En het heeft een verschrikkelijk moeilijk slot. Na een kwartier te staan rommelen heb ik de buurman maar om hulp gevraagd. Ik voel me iedere keer weer een inbreker in m’n eigen stekkie. Al ben ik ervan overtuigd dat inbrekers meer bedreven zijn in het openmaken van deuren.

Bisous!

Nou, klaar. Ik had het even nodig om dit allemaal aan jullie te vertellen. Het is hartstikke mooi hier maar ik heb denk ik even dipje ofzo. Al dacht ik dat ik die nooit ging krijgen. Ik mis thuis, de andere camping, ik ben alleen en ik voel me moe en belabberd omdat ik een beetje ziekig ben. Of het een keelontsteking is of gewoon een vervelende griep dat weet ik niet. Ik voel me nog niet erg geroepen om naar een Franse dokter te gaan.

Maar morgen kan ik aan de slag en dan zal het vast allemaal beter gaan, die vrije dagen zijn eigenlijk maar niets voor mij…

Tot snel, bisous!