Rollercoaster van emoties

Je suis vivant encore! Ik leef nog! Dat was wel even wat ik heb gedacht de aflopen dagen. Wat een wervelwind van indrukken! Ik ben hier nu twee en halve dag en heb ik alle emoties gevoeld die een mens kan voelen. Ik zal mijn afgelopen dagen en gebeurtenissen beschrijven aan de hand van de emoties. 

Nerveus en in paniek: vrijdag was het eindelijk zover. Na (een voor mij moeilijk) afscheid met mijn ouders en broer zat ik in het vliegtuig op weg naar Geneve. Het vliegtuig had een uur vertraging, dus daar had ik mijn eerste paniekmoment al. Snel een smsje gestuurd naar mijn baas (in het Frans!) om het uit te leggen.

Toen ik aankwam, stond hij al klaar samen met een ander oudere Frans stel. De vrouw was heel aardig en praatte super langzaam om me te helpen en hielp me ook met allemaal vervoegingen en uitspraken. Want de vervoegingen blijven het moeilijkst voor mij (tot grote hilariteit van mijn kamergenoot… ;)).

Eenmaal aangekomen werd ik gelijk aan het werk gezet, wat eigenlijk niet de bedoeling was. Ik zou namelijk officieel zondagmiddag beginnen. Later hoorde ik van mijn kamergenoot dat overwerken echt not done is in Frankrijk. Goed om te weten…

Blij en dankbaar: Mijn kamergenoot is een schat en is de afgelopen dagen echt mijn redding geweest. Ze heet Cloé en is bijna 21. Ze kan super goed Engels en vindt het helemaal niet erg om me te helpen met mijn Frans. Ze verbetert me als het nodig is en vertaalt in het Engels als ik het niet begrijp. Gisteren heeft ze na haar werk nog een half uur met mij gezeten om me heel veel te leren en te helpen. Echt mijn engel!

Hopeloos en verdrietig: Ja mensen, zaterdag was het zover. Ik had een enorme cultuurshock. Ik kreeg te horen van mijn baas Pierre, dat ik het animatierooster helemaal uit mijn hoofd moest leren en presenteren op maandagavond. Het is ontzettend veel, dus ik raakte in paniek. Daarnaast was ik gefrustreerd doordat mijn Frans niet zo goed bleek te zijn als ik had gehoopt en daar bovenop kreeg ik te horen dat ik echt alleen Frans mag praten als ik op de camping rond loop. Het werd me even allemaal te ver. Na twintig minuten gebeld te hebben met mijn lieve moeder ging het weer beter en heb ik even tijd voor mezelf genomen. In de avond heb ik het heel gezellig gehad met Cloé en een andere collega. We hebben lang gepraat. Gelukkig kunnen ze allebei goed Engels.

Trots en nerveus: Zondag was mijn officiële eerste werkdag. De ochtend had ik nog vrij, maar heb ik gezorgd dat alles klaar stond voor de mini club op maandag. In de middag ben ik om drie uur begonnen met een rondje over de camping om alle campinggasten te leren kennen. Dit vond ik super spannend en ik was daarom ook erg nerveus. Ik had een standaard stukje tekst geschreven samen met Cloé, dus ik had in ieder geval een beginnetje. Langzaamaan merkte ik dat het steeds vlotter ging en mijn Frans beter werd. Zodra ik tegen de gasten zei dat ik Nederlands was, praatten ze langzamer en wilden ze me maar al te graag helpen met woorden of uitspraak. Toen ik twee en half uur later klaar was, was ik toch best op mezelf. Ik had leuke gesprekken gehouden in het Frans en ik kon iedereen verstaan. Het begint te komen, dacht ik bij mezelf.

Straks begint de bingo en er zijn heel veel oudere mensen op de camping, dus ik verwacht dat het druk zal worden. Ik heb er super veel zin in en ben ook erg benieuwd naar mijn eerste mini club morgen.

Ik houd jullie op de hoogte (ook al is mijn wifi zeer slecht hier!).
Au revoir!