Un pantalon pour la piscine

Ik laat je mijn mooiste zwembroek zien, neem je mee naar een communistisch land dat niet meer bestaat, en we gaan naar Camping de Millac in Millac. En dat alles in de kleur bruin.

Mijn vader hield niet van kamperen, want je eigen tent opzetten is geen vakantie. Moeders trok de stoute schoenen aan en kocht in het geniep een vouwwagen. Een bruin-geel-oranje Jamet: paste mooi achter de bruine Toyota Corolla. Het was 1989 en het communisme viel om. Héél het communisme? Nee, Joegoslavië bleef moedig weerstand bieden aan de kapitalistische zwijnen. Daar ging de reis naartoe. En dat is best een eind rijden met 3 kleine kinderen. Voordeel: destijds zaten er nog geen gordels op de achterbank van auto’s. Dus de hele achterbank ging plat, zodat wij gewoon languit in de auto konden liggen. En hee: ik leef nog.

Joegoslavië. Toen het nog bestond.

Veel herinner ik me niet: het was een enorme camping, mijn broer en zus hadden ‘het-plekje-dat-niemand-wist’ waar ik als jongste van harte niet welkom was. Er was de feestboot (een boot met vlaggetjes), een varken aan een spit, en een schoonmaakdame die de urinoirs met haar nagels schoonkrabte. Vroeger was alles beter.

50 tinten bruin

Frankrijk
Joegoslavië was een mooi land, maar net iets te ver weg. Bovendien bestaat het niet meer. Dus ging de volgende reis naar Frankrijk, richting Ardèche. Op Camping le Plan d’Eau (tegenwoordig met Team4Animation-animatie!) werd de vouwwagen geïnstalleerd. Campinkje direct aan de rivier, die nogal hard stroomt. Daar zijn mijn ouders me kwijt geraakt. Paniek, rennen, gillen, janken: maar in plaats van in de rivier te vallen, had ik een beter plan: snoepjes eten bij de tent! Jep: ik leef nog. Ook ben ik daar heel ziek geworden van de hitte en ik mocht naar een Franse dokter. Ik kan me alleen nog zijn horloge herinneren.

Ik ben nu jaloers op mezelf: waarom werden we vroeger zo enorm bruin?

Camping de Millac
Ziek zijn werd een goede traditie van me, en zo geschiedde ook de volgende zomer, onderweg naar het zuiden. Mijn ouders hebben toen maar noodgedwongen de eerste de beste camping onderweg gepakt: Camping de Millac in het gelijknamige dorp. En daar zijn we eigenlijk nooit meer weggegaan tot ongeveer 2007. Elk jaar gingen we naar Frankrijk, elke keer naar een andere regio. Maar de vakanties eindigden altijd een week (of twee) op ‘de Millac’. Hier begon mijn liefde voor Frankrijk en campings en sprak ik, zoals iedereen, mijn eerste Franse woorden: cinq croissants et deux baguettes…

Pantalon pour la Piscine
Het was 1994, de vakantie ging richting de Alpen, het Lac de Serre-Ponçon. Ver weg, dus een tussenstop ergens in de buurt van Lyon. Daar maakten we voor het eerst kennis met de Franse afkeer van lange zwembroek. Ik citeer mijn moeder in het fotoboek: ‘de jongens werden uit het zwembad gestuurd, omdat ze te lange zwembroeken aanhadden. Dus… naar de winkel. Deux pantalons pour le piscine besteld’. Dit kreeg ik.

Klik voor bewegende beelden

Later kwam mijn moeder er achter dat het een ‘Maillot de Bain’ heet. Geen Pantalon pour le Piscine. Overigens had mijn broer, mazzelaar, een iets moderner model.

Verder leuk detail op de foto: ik mocht vlak voor deze vakantie voor het eerst alleen naar de kapper. Standje 1 op de tondeuze leek me een prima idee.

Animatie
1994 was ook het eerste jaar dat er georganiseerd vermaak was op ‘onze’ camping, Camping de Millac in Millac. Een verkleedwedstrijd. Ter compensatie van de Pantalon pour la Piscine maakte mijn moeder voor mij een maatkostuum van oude kranten. Broer werd in een jurk van plastic zakjes (tegenwoordig onbetaalbaar) gestoken.

Verder meden mijn ouders de campings met animatie als de pest. Helemaal als er ook nog Nederlanders op de camping werkten. Sowieso waren Nederlanders niet welkom rond onze tent, er werd altijd een plaatsje uitgekozen die omringd werd door Fransen. Maar animatie, dat hadden we niet nodig. Mijn vakantie bestond voornamelijk uit heel veel zwemmen en heel veel lezen. Er ging een halve bibliotheek mee, en als vaste prik: het hele repertoire van Asterix. Verder werden er stadjes bezocht, kerkjes bekeken en: dammetjes gebouwd! Sowieso dé beste activiteit als er een riviertje in de buurt is: een stukje Nederlandse waterwerken in Franse sferen.

Mijn maatpak van kranten en broerlief toont duurzaam gebruik van plastic tasjes

Dordogne
Camping de Millac in Millac was dus elke zomer vaste prik. We hebben drie sets campingbazen meegemaakt, en elk jaar kwam je weer dezelfde vriendjes tegen. Vriendjes die je tegenwoordig nog op facebook volgt, en: allemaal Fransen, want Nederlanders op vakantie zijn stom. Kampvuurtjes, nachtelijke chillsessies op ‘de rots’ waar je ouders je niet zochten, het eerste vakantievriendinnetje (Francaise, bien-sûr), kanoën, paintballen, quad rijden.. En natuurlijk nog steeds heel veel boeken lezen, heel veel zwemmen en metershoge dammetjes bouwen.

Als je net zoals ik bent opgevoed, stroomt kamperen je door het bloed. Nu mag ik het al heel wat jaren elke zomer voor mijn werk doen: in het autootje Frankrijk rond, elke nacht op een andere plek. En als ik na het hoogseizoen weer thuis kom? Dan gooien we de tent in de auto en gassen we naar het zuiden om te gaan kamperen! Maar dan zonder animatie, zonder drukte, en het liefst op 0-sterrencampings met niks. Zoals ik ben opgevoed.

Nu snaveltjes dicht en oogjes toe. We zien elkaar op de camping!