Nog maar 26 dagen

Hallo, hier ben ik weer met mijn inmiddels 4de blog uit Bretagne. Het tentmysterie is opgelost, want een kat blijkt toch een haas te kunnen vangen. Op een ochtend werd ik door Ocean, een collega, uit tent geroepen en toen ik mijn rits opendeed zag ik daar de beruchte Moustache met een konijn in zijn bek. Helaas heb ik hier nog geen geweer kunnen vinden, maar gelukkig heeft hij ook geen nieuwe dieren aan mij geschonken.

Maar inmiddels dus als mijn 4de blog uit Bretagne. Ik had gehoopt dat ik nu inmiddels vlekkeloos kon communiceren met de kindertjes van de miniclub, maar de realiteit blijkt anders. Kinderen vanaf een jaar of 7 gaat wel, maar de jongere kinderen is knap lastig. Ze praten een beetje binnensmonds, begrijpen niet dat ze iets langzamer moeten praten en hebben niet helemaal door dat ze niet met moeilijke vragen bij mij moeten aankomen. Vanochtend kwam er een meisje naar mij toe met de vraag of ze nog wel witte stukjes op haar kleurplaat over mocht laten. Tsja, ik maar denken dat ze wit papier wilde.Gelukkig gaat knuffelen, lachen, kietelen en gekke bekken trekken goed in elke taal. De Franse kindjes zijn echt ontzettend leuk, ze komen je elke ochtend een kusje geven op je wang en zeggen altijd ‘merci’, daar kunnen de Engelse en Nederlandse kindjes nog wat van leren. Daarnaast zijn ze ook super geduldig en zeggen nooit na twee strepen: ”juffff, mijn tekening is klaar”. Aan de andere kant zijn de ouders van Engelsen en Nederlanders veel dankbaarder, ze zeggen altijd dankjewel als de miniclub is afgelopen en als ze naar huis gaan komen ze altijd nog even naar je toe. Zo ook een Engelse vader met zijn dochter. Ik had het hele dochtertje nog nooit gezien alleen die avond, maar ze kwamen ons uitgebreid bedanken voor de leuke minidisco en wilden met ons op de foto.

Soms voel ik mij wel echt een ”celebrity” hier. Mijn tekening en knutselverzameling is enorm, met de een nog meer hartjes dan de ander en een jongetje heeft zelfs een hele tv voor mij geknutseld. Wanneer kinderen naar huis gaan volgt er een hele fotosessie en menig kind heeft al in mijn armen uitgehuild, omdat het mij zou gaan missen. Dit werk kost soms enorm veel energie, met alle dansjes die je op een dag maakt: bij het zwembad, bij de minidisco en bij de grote show of dansavond, maar je krijgt er zo enorm veel voor terug. Daarnaast zijn de collega’s hier ook zo aardig, hoe druk het ook bij de bar is, ze zwaaien altijd vrolijk naar je en komen dan even vragen hoe het met je gaat. Zelfs een meisje waarvan ik dacht dat ze niet zo weg van me was, bracht mij na een leuk gesprek in de kroeg thuis ook al moest ze daar best wel voor omrijden. Het klinkt misschien een beetje alsof ik nu op een wolkje leef hier en dat is nu wel een beetje zo, maar toch heb ik wel een beetje mijn dipje gehad. Ik was wel even klaar met het Frans, ’s nachts was het zo koud dat ik er niet van slapen kon en ik begon naar 3,5 week mijn vriendje wel een beetje te missen. Gelukkig is het weer nu beter en is het dipje met het slechte weer vertrokken en ik hoop dat nog even zo blijft. Van deze laatste weken wil ik nog op en top van gaan genieten, want voor ik het weet zit ik weer gewoon in Nederland aan de aardappels, drop en pindakaas en zijn de ”saucisson”, Franse liedjes zingen in de auto en het gezellige wijntjes drinken weer voorbij.