Het muhhunhuhuhun van een grote mensenkind

De eerste blog die ik schrijf in Frankrijk. Allereerst wil ik Team4Animation bedanken. Bedankt Kelly, Bart, Jeroen, Jeroen, Denise, Annelot, Nienke, Mitchel, Vera en Marloes. Jullie hebben mij super goed voorbereid op het werk in Frankrijk en jullie hebben de perfecte camping voor mij gevonden. Ik voel me helemaal op mijn plek hier.

Daarna wil ik graag tegen het thuisfront zeggen dat ik gek ben op jullie. Sorry, dat jullie zo weinig van mij horen. Het is en blijft hard werken hier. Ik heb weinig tijd om jullie te berichten. Het is niet omdat ik niet aan jullie denk.

Het is hier leuk. De wekker gaat elke ochtend om 8 uur. Dan neem ik meestal mijn ontbijt mee naar de rivier om het daar op te eten, even wakker worden. Tijdens de miniclub maken we knutsels die passen bij het thema van de week. Verder doen we bij de miniclub dansjes en spelen we spelletjes.

In de middag is er om 15 uur en sport of spel activiteit. In de avond is er vaak een groot spel of een wedstrijd. Zo hebben we afgelopen week het ruilspel, fotospel en pétanque gespeeld.

Highlights van deze week

De eerste week zit er op en ik heb hem gehad. Nu het voorbij is weet ik zeker dat dit het was. Team4Animation heeft ons tijdens het trainingsweekend veel gewaarschuwd. Herken hem en hij gaat weer over. Ik heb het natuurlijk over de zomerdip. Ik vond het best heftig. Ik merkte dat ik zenuwachtig was voor elke activiteit. Vervolgens viel mijn campingbaas tegen mij uit zoals alleen echte Franse camping bazin dat kan. Toen heb ik mijn moeder gebeld en gezegd dat ik naar huis ging. Het was de zomerdip. Het ging weer over. Mama heeft me er goed uit geholpen en mijn collega’s van Team4Animation ook. Over WhatsApp vertelde meer mensen dat ze het moeilijk vonden alleen op de camping.

Tijdens de eerste miniclub heb ik 8 Belgische meisjes. Ze zijn erg lief en maken mooie knutselwerkjes. Ze stelen veel vragen. Waar is jouw mama? Thuis, in Nederland. Mogen we nog een dansje doen? Ja. Waar slaap jij op de camping? Op het grasveld achter de voetbalvelden. Mis je jouw mama niet? Ja, soms wel. Het is even stil. June, een Belgisch meisje trekt haar conclusie. “Eigenlijk ben jij een soort grotemensenkind.” “Neeeheee.” Zegt Liss, de vriendin van June. “Wat is dat? Een grotemensenkind?” Vraag ik. “Jij kan voor jezelf zorgen maar je houdt ook van knutselen en dansen. Net als een grote mensenkind.” Antwoordt June. Ik lach naar haar.

Ik merk dat kinderen die samen spelen tijdens de activiteiten die ik geef ook daarna samen spelen. Ze zijn de hele week lang vrienden. Ook als ze elkaar niet kunnen verstaan. Dat vind ik leuk.

Vickter en Leon komen naar bijna al mijn activiteiten. Vicktor is tien jaar oud en Leon acht. Ze kunnen (bijna) alles, Vicktor spreekt Frans en Nederlands. De broertjes winnen met pingpong, voetbal, jeu de boul. Vicktor kan ook dansen. Hij heeft alleen momenteel helaas zijn arm verokken (Belgische variant van verrekt). Tijdens pingpong ontstaat een discussie over taal. Vicktor zegt dat hij het woord muhhunhuhuhun niet kan uitspreken. Wat welk woord? Muhhunhuhuhun. Wacht, Leon kan dat beter zeggen. Leon zegt het zelfde als zijn broer. Muhhunhuhuhun. Hebben jullie dat verstaan? Wat bedoel je? Het geheugen van een mug. Een muhhunhuhuhun.

Op de camping voel ik mij net een beroemdheid. Iedereen zwaait naar mij en ik zwaai naar iedereen. Mensen wijzen naar me. “Kijk dat is Loulou, van de animatie.” Kinderen vragen of ik bij ze kom eten. Voor Vicktor en Leon teruggaan naar huis willen ze allebei met mij op de foto.

Zo kan ik nog wel even doorgaan met alle leuke verhalen. Zoals hoe ik in de jeu de boule (pétanque) finale stond en een fles champagne won. Ik heb ook een meisje ontmoet dat zwemt als een zeemeermin.

Rommelig

Deze blog is nogal rommelig. Het is in mij hoofd ook noch al rommelig. Het is in mijn tent ook nogal rommelig. Sinds ik met mijn medicatie ben gestopt voor mijn ADD (zou je daar nou wel over beginnen in een vakantieblog? Ja joh kan gewoon. Onderwerpen zijn zo moeilijk als je ze zelf maakt) ben ik een groot deel van mijn dagelijkse structuur kwijt. Ik vind het moeilijk om dingen af te maken dat merk je vast al aan deze blog. Het is lastig, zeker als je alleen op een camping staat lastig. Gelukkig heb ik nu wel genoeg energie aan het eind van de dag voor de avondspellen!

Ben ik nog iets vergeten te zeggen? Mama, papa en Mels ik hou van jullie.

Doei.