Die mooie zomer van 2015

Na de winter overleefd te hebben schrijf ik dan EINDELIJK m´n eerste blog. Tijdens mijn tijd in Frankrijk is het niet gelukt om te schrijven. Het was lekker druk, laat ik het maar zo zeggen. Bij velen van de zomerjobbers gaat de zomer in Frankrijk of Italië niet van een leien dakje. Mijn zomer begon fantastisch: een kwartiertje voordat de bus naar Nantes vertrok wilde ik iets te enthousiast nog even zeker weten dat ik voor de eerste stop niet in de bus naar de WC zou moeten. Onderweg naar de toilet in het Eurolines gebouw miste ik helaas een afstapje.  

Busje komt zo

Achter in de bus met veel andere zomerjobbers en mijn been omhoog kon het avontuur dan eindelijk beginnen. Het was een gezellige busreis met veel gezang, gelach en toch ook wel een beetje slaap. Al vermoed ik dat de zomerjobber die naast me zat niet geslapen heeft door de koffie, snoepjes en energiedrank.

Langzaam werd de groep zomerjobbers in de bus kleiner en in Nantes stapten ook ik en één van mijn zomerjobbers  collega’s uit. Later dan gepland (door wat vertraging met de trein) kwamen we eindelijk aan in La Roche sur Yon. Na op gehaald te zijn door de zoon van de campingbaas had ik het gevoel dat ik er helemaal klaar voor was.

Collega’s

‘Een animatieteam van 9 man, poehhh dat is wel veel’, is het eerste wat ik dacht toen mijn lieftallige collega Sara mij hierover inlichtte. Het is veel, maar ook reuze gezellig. We begonnen met 4 zomerjobbers, 3 mensen van een dansschool en 2 Fransen (waarvan 1 iemand half badmeester is). Helaas veranderde de samenstelling van het team. Na 1 of 2 weken gedraaid te hebben, bleek dat de campingbaas vond dat het allemaal wat enthousiaster mocht. Nog enthousiaster? Kan ik dat wel? Ligt het aan mij?, waren dingen die toen ik mijn hoofd gingen spoken. Een lichte onzekerheid nam plaats voor mijn motivatie. Het was soms misschien wat chaotisch, maar we waren van mening dat we allemaal nog moesten wennen aan het werken in zo’n groot divers team. Helaas heeft iemand uit ons toen inmiddels hechte team, ons na een aantal weken moeten verlaten. Na een kort afscheid was ons team geslonken naar 8. Al snel waren we nog maar met 7. Eén van onze zomertoppers bleek haar draai niet gevonden te hebben. Hiervoor is een andere topper in de plaats gekomen, maar dezelfde dag gingen we weer terug naar 7: onze Franse collega’s viel ook af door een klein ongelukje.

Lol

Je zal nu misschien denken; heeft ze het wel leuk gehad?  Wees niet bang, ik heb een super tijd hier beleefd. Hechte vriendschappen zijn gesloten en er is veel gelachen en lol gemaakt. Natuurlijk waren er nu en dan wat tegenslagen, maar deze vallen in het niet als ik denk aan de leuke dingen die ik heb meegemaakt. Ik probeerde elke dag een moment te vinden waarvan ik dacht: ‘ja, dit maakt het waard om 2.5 maand van huis weg te zijn’.

Ik heb gelukkig veel van die momenten beleefd, maar drie momenten zijn mij bijzonder goed bijgebleven. Na (heel enthousiast!) met de minidisco meegedanst te hebben kwam er een klein kereltje met zijn vader aan de hand naar mij toe. ‘Nou, wat wilde je vertellen’. Het jongetje schrok een beetje van de vraag die zijn vader stelde en verdween achter zijn benen. Toen moeder en zusje er bij waren gekomen,  fluisterde hij iets in het oor van zijn zusje. Het zusje begon te giechelen en zei: hij wil graag met jou in de rode auto zitten. 1 minuut later zat ik met het jongetje in de auto. Hij bloeide helemaal open: ‘we gaan naar Australië en dit is de versnelling, of nee het gaspedaal’. Een ander ‘dit is het echt waard om 10 weken van huis te zijn’ -momentje, was tijdens de miniclub. Samen met twee Engelse meisjes  was ik armbandjes aan het vlechten. Na de mini-club zeiden ze: ‘close your eyes’. Ik deed mijn ogen dicht en ondertussen knoopten de meisjes een van hun zelfgemaakte armbandjes om mijn pols (die aan het einde van de vakantie vol zat met zelf gemaakte armbandjes). Last, but nog least: de musical Mamma Mia. Na veel oefenen (vaak tot in de late uurtjes) konden we eindelijk shinen tijdens  musical. We hebben hem (helaas maar) drie keer mogen opvoeren. Bij de laatste show kwam zo’n beetje de hele camping kijken. Super spannend en heel tof. Voor een groot publiek was iedereen keihard zijn/haar best aan het doen om een goede show neer te zetten. Het was een groot succes en ik had een beetje het gevoel dat we bekende musicalsterren waren door de vele foto’s die na de show gemaakt werden.

Tot deze zomer!

Helaas kwam aan alles een einde. De laatste zomerjobbers vertrokken twee weken eerder dan ik. Mijn avontuur heeft dus nog iets langer geduurd. Ik ging mijn tweede uitdaging aan: niet werken in een heel groot team, maar praktisch alleen. Ondanks dat de mensen met wie een hechte band is ontstaan waren vertrokken, heb ik de laatste twee weekjes nog proberen te knallen en nieuwe ervaringen opgedaan!

Ik kijk nu al uit naar aankomende zomer!