Mon première impression

Disclaimer: ik zit ondertussen al een week op de camping, maar wegens gebrek aan internet is hier alsnog mijn eerste indruk van het leven in Frankrijk.

Vrijdagochtend 8 uur stipt vertrok ik van huis, op naar een totaal ander leven voor de komende negen weken. Een leven als zelfstandige animatrice aan het Lac d’Annecy, op een kleine, Franse familiecamping. De echte reis begon met de Thalys vanaf Rotterdam Centraal naar Paris Gare du Nord. Vanaf daar overstappen met de RER naar Paris Gare du Lyon om daar vervolgens een in een TGV terecht te komen die direct naar Annecy vertrok.

De reis zelf verliep fantastisch. Het had eigenlijk niet beter gekund. Treinreizen richting en in Frankrijk met hogesnelheidstreinen is gewoon erg goed geregeld. En supersnel. Vanaf Rotterdam ben je met de Thalys in 2,5 uur al in Parijs en vanaf Parijs is het nog maar 3,5 uur naar Annecy met de TGV. Die overstap in Parijs is eigenlijk wel heel leuk. Het breekt je reis en zorgt ervoor dat het voor je gevoel veel sneller gaat dan wanneer je 6 uur achterelkaar in de trein zou zitten.

Mais bon, aangekomen in Annecy nam ik de bus richting Doussard Poste. Vanuit de bus had ik nog even gebarentaalcontact met een mede-Team4Animationer die mij in mijn Team4Animation vest spotte, terwijl hij de bus uitstapte. We hadden zonder het te weten met elkaar in dezelfde bus gezeten. Enkele haltes daarna was het mijn beurt om uit te stappen. Op steenworpafstand van de bushalte lag de camping te stralen in de zon: camping La Ferme de la Serraz. Enthousiast werd ik onthaald door de vrouw van de eigenaar, Christelle, en meteen werd ik overspoeld met de Franse taal. Dat is de dagen daarna niet opgehouden. De eigenaar zelf was niet op de camping aanwezig, maar die kwam twee dagen later. Christelle liet me mijn ‘studio’ zien: een minuscuul huisje met twee minikamers. In totaal denk ik net zo groot als mijn studentenkamer (12 m2), misschien nog wel kleiner, met het verschil dat deze kamer in tweeën gesplitst en langwerpig is. Niet erg groot, wel lekker knus. Ik moet zeggen dat het huisje niet helemaal logisch is. Borden en bekers aanwezig alsof je met zes man kan eten, maar slechts één stoel. Een elektrische kookplaat, maar geen afzuigkap. Een kraan, maar geen water. Bestek om mee te eten, maar niet om je eten mee te bereiden. Pannen, maar geen deksels. Een strijkplank, maar geen strijkijzer. En superrandom twee A4’tjes aan mijn slaapkamermuur met op de ene Japanse? cijfers tot 10 en op de andere een samoeraizwaard met alle onderdelen in het Japans. Pourquoi? Je ne sais pas. Maar het was wel een leuke verrassing.