Mevrouw Zebra, campingzusjes en afscheid, afscheid, afscheid…

“Muriël, wacht!” roept een meisje dat in sneltreinvaart op me af rent. “Heee, wat zijn jullie aan het doen?” “We zoeken Poeke Poeke, Koeke Koeke en Zoeke Zoeke nog, want Moumout en Micro hebben we net gezien. En kijk, ik gebruik mijn minionschrift al!” Vol trots laat ze me zien dat ze al twee kattennamen in het bij de bingo gewonnen schriftje heeft gezet. “Zal ik een kattenbingo voor je maken? Dan kun je elke dag op zoek naar de katten en ze afstrepen als je ze hebt gevonden.” Ze begint te stralen en ik maak snel drie kattenbingorijtjes.

De volgende dag rent ze langs zonder me te groeten. “Kom, jongens!” Haar broer en drie vrienden van hem rennen achter haar aan. Prachtig gezicht, zo’n klein meisje met witblond haar en vier iets oudere jongens achter haar aan. “Wacht, ik zag net Poeke Poeke!” roept eentje en de colonne kattenzoekers gaat, gewapend met touwtjes en bolletjes scheerlijnwol, op zoek naar een van de drie katten die ze zelf namen hebben gegeven.

Helaas is deze club kinderen vanmorgen vertrokken. Het leven als animatrice vind ik geweldig, maar het afscheid nemen valt niet altijd mee. Veel kindjes met wie ik een band heb opgebouwd, zijn deze week weer naar huis gegaan en toen ik vanochtend mijn rondje over de camping liep om miniclubkinderen te verzamelen, schrok ik van de hoeveelheid lege plaatsen. De tijd waarin ik meer dan tien kinderen bij de miniclub had, is abrupt voorbij en stiekem kijk ik al uit naar het moment waarop Janiek en ik (met onze véél te grote koffers) onze ophaalfanclub proberen te vinden op Schiphol.

Pokémons, fotoshoot en zebra-pétanque

Site du Montoulon

In totaal heb ik zes vrije dinsdagen op de camping. Mijn eerste vrije dag heb ik in mijn eentje doorgebracht in de rivier achter de camping, maar dat ging al snel vervelen. Ik miste alle lieve kindjes en ging maar weer terug naar de camping, waar ik de volgende dinsdag ben gebleven om met een paar leuke kinderen aan het zwembad te liggen. De drie dinsdagen erop ben ik met campinggasten en een oud-collega naar plaatsjes in de buurt geweest. Met de eerste familie heb ik Fireball gezongen in de rustige straatjes van Privas, waar tot grote teleurstelling van de kinderen niet zoveel Pokémons te vinden waren. De tweede familie heeft me de toeristische highlights van dezelfde stad laten zien en we hebben twee stops gemaakt (bij le site du Montoulon en in Coux). Met mijn oud-collega ben ik eerst naar Janiek geweest voor een fotoshoot in een blauw Volkswagenbusje, haha, en een bijkletslunch, daarna naar Valence voor een kaartleestraining (zonder succes) en vervolgens naar Privas voor een lekkere salade. Drie gezellige en heel verschillende dagen!

Bij terugkomst op de camping na de Janiek-Volkswagen-kaartlees-salade-dag werd ik door twee kindjes meegenomen naar een plek waar ze een verrassing voor me hadden. “Kijk, we hebben een cadeautje voor je!” Met doorgesneden plastic flessen hadden ze een steentjesberg voor me gemaakt. Lief! Even later hielden we een pétanquewedstrijd tussen Broers I, Broers II en Zebra’s Incl. Water. In mijn team zat namelijk een meisje met ook een zwart-wit gestreept jurkje (zebra) en eentje met een blauw jurkje (water). We verloren kansloos, maar: “Wij zijn wel het enige team met water, dus eigenlijk zijn we veel beter.” Dit werd mijn zevende slappe-lach-dag op rij. Maar het was nog niet gedaan met de grappen, want alle toeschouwers hadden ondanks mijn zebracamouflagekleding al snel door dat ik eigenlijk de animatrice ben, wat leidde tot een nieuwe bijnaam: mevrouw Zebra. “Mevrouw Zebra, wil je me duwen?” “Mevrouw Zebra, wil je mee pingpongen?” “Hee, mevrouw Zebra! Kijk eens wat ik kan!”

Salade met geitenkaas (waar ik eigenlijk helemaal niet van houd, maar het was lekker!)

Minder prettige Harley

Helaas kan ook een zebra bang zijn voor honden… Eerst een stukje achtergrondinfomatie: toen ik twee of drie was, ben ik omver gesprongen door een teckel (of ander soort hond) en sindsdien ben ik bang voor nagenoeg alle honden die springen en/of blaffen. En laat het nou net zo zijn dat de eigenaren van de camping een springende en blaffende hond van zo’n tien maanden oud hebben, die in de achtertuin vastzit aan een soort kabelbaan waardoor hij veel beweegruimte heeft. Elke keer als ik bezig ben met de was, begint Harley (spreek uit: Arlé) als een malle te blaffen. Wanneer er familie van de eigenaren op de camping is, loopt mijn niet zo geliefde viervoeter los rond, net als Poeke Poeke, Koeke Koeke, Zoeke Zoeke (geen idee van wie deze katten zijn), Moumout en Micro (katten van de campingeigenaren), waar hij hard naar blaft. Een keer schrok ik me verloren tijdens de miniclub toen Harley ineens voorbij rende en heb ik er heel wat ergere woorden dan minder prettig uitgegooid. Oepsiee… “Sorry, allemaal. Doe dit maar nooit na.” “Maar ik kende al die woorden al, hoor. Zal ik eens alle scheldwoorden opnoemen die ik ken?” vroeg een meisje. “NEE, doe dat maar niet,” zei ik meteen.

Campingbroertjes en -zusjes

Een van mijn collega’s op de camping kwam het aire de jeux op tijdens een potje tafeltennis met mijn campingzusje (een Frans kindje vroeg: “Est-ce que vous êtes la soeur de cette fille?”, omdat we blijkbaar zo op elkaar leken). Ze tikte op haar horloge en wenkte me naar de receptie. Tijd om te tolken, brood- en snackbestellingen te noteren en deze door te geven aan de keuken. Balend van het plotselinge einde van onze tafeltenniswedstrijd, keek ik naar de Nederlanders die aan het inchecken waren. Een vader met twee dochters, die me wel héél bekend voorkwamen. Ineens wist ik het: het was de familie die hier op doorreis naar Spanje ook was! “JAAAA, JULLIE ZIJN TERUG!!” riep ik uit en ik rende naar ze toe. Het was een van mijn lievelingsfamilies (huh, mag je die dan hebben als animatrice?! – ja, dat mag 😉) maar alle mensen die in de buurt waren, dachten dat het mijn eigen familie was.

Reclame gemaakt voor de EK-finale!

Op het moment dat ik die geweldige familie weer zag, werd ik overvallen door een gevoel van heimwee. De meisjes en hun grote zus deden me zo denken aan mijn eigen zusje, net als mijn sportieve tafeltennisvriendinnetje trouwens, dat ik het liefst met ze mee zou willen gaan op terugreis naar Nederland. En als het aan hen lag, hadden ze me daadwerkelijk meegenomen. “Mogen we Muriël adopteren?” vroeg een van de meisjes met Bambi-oogjes aan haar moeder. “Wil jij onze zus worden?” vroeg een jongetje een paar dagen later. Ahw…

Mijn campingbroertjes en -zusjes 😀

“Ik wil ook een Team4Animation worden als ik groot ben”

“Wij komen van de camping van Elske,” zeiden twee kinderen nog voordat ze zichzelf hadden voorgesteld, “en later wil ik ook een Team4Animation worden, net als Elske en jij.” Ze wisten alle namen nog van de animators en animatrices die indruk op ze hebben gemaakt gedurende de afgelopen zomervakanties en ik heb al hun vragen over animatiewerk beantwoord. “Je moet achttien jaar zijn, dus je hoeft nog maar tien jaar te wachten.” “En ik negen!” riep een andere jongen. “Wil jij het ook?” “Ja.” “Ah, superleuk! Dan worden jullie later misschien wel de animators van mijn kindjes.” “En dan worden die ook weer een Team4Animation…” fantaseerden we erop los. Nieuw begrip: een Team4Animation. Ik vond het te schattig om ze de woorden animator en animatrice te leren.

Altijd weer afscheid nemen…

Als ik niet smelt van de hitte (we hebben er net een reeks van zes dagen 38 tot 40 graden op zitten en vanaf morgen stijgt de temperatuur weer), dan smelt ik wel van alle opmerkingen en acties van de kindjes. Na elk vertrek denk ik dat het niet leuker kan, dat het hoogtepunt al was bereikt met het vertrokken gezin. Maar twee dagen later staan er weer een paar nieuwe kinderen voor mijn neus, die totaal niet te vergelijken zijn met hun voorgangers en me weer een heel andere kant van het kinderleven laten zien. Ik heb tafeltenniseffecten geleerd waardoor ik ein-de-lijk van mijn tafeltennisgetalenteerde moeder en zusje kan winnen (denk ik althans), kan het keerpunt van de schoolslag maken, heb leren narren, bestudeer voor het eerst in mijn leven beestjes op de grond, heb met legertjes gespeeld, ben op de hoogte gesteld van de gang van zaken in turn-, hockey-, volleybal- en voetbalselecties, en heb al aan vier losse tandjes gevoeld.

Met 34 graden disco bij het zwembad

Vandaag werd het leeftijdsverschil me keihard duidelijk gemaakt door een vierjarig jongetje dat vroeg: “Hoe oud ben jij?” “Negentien.” “Dan ben je al een moeder!” HO, niet zo snel, dacht ik. “Bijna wel, ja.” “Ja, bijna… Eerst moet je nog eventjes kiezen,” zei hij en hij dacht diep na. “Eventjes een vader kiezen, bedoel je?” “Ja. Bijvoorbeeld die meneer daar!” Hij wees naar een voorbijganger en zowel de zojuist als vader van mijn kinderen aangewezen man als ik schoten in de lach.

De keerzijde van al deze ontmoetingen is dat ik vaak afscheid moet nemen en met een leeg gevoel op de camping achterblijf. Deze week zijn er elf superleuke kinderen vertrokken en vanochtend waren er tijdens mijn miniclubrondje maar zes in de leeftijdscategorie 4 tot 12 jaar, waarvan de helft niet mee wilde doen. Het aftellen is begonnen en ik kan niet wachten om weer thuis te zijn, om mijn vriendinnen en familie weer te zien en eindelijk weer eens naar het strand te gaan en sushi te eten. Maar ik ga het ook missen, want ik heb hier nu al de zomervakantie van mijn leven gehad en die duurt gelukkig nog een week!

Bisous vanuit mijn gelukkig weer opgedroogde voortent(vijver)! X