Le Vuurdoop

Het is nu dinsdag… Dus ik ben nog geen drie dagen op de camping en ik heb al zoveel meegemaakt! Where to begin? Je dois commencer ou? Daar heb je het al: ik denk dat de taalbarrière de lading grotendeels wel dekt. Want wat blijkt: mijn liefde voor de Franse taal, het lezen van Franse teksten en het afsluiten van de Havo met een 9.8 voor het vak is géén garantie voor het voeren van een vloeiend gesprek.

Ik kan me wat dat betreft geen betere baas en bazin wensen dan Mathias en zijn vrouw Nolwenn. Ze willen het liefst Frans met me praten (en ik ook met hen!) maar als we er niet uit komen is Engels dus ook een mogelijkheid. Het stel begint nu aan hun vijfde zomer op camping La Douzou. Vijf jaar geleden kochten ze het over van een man die vele campings in de omgeving bezit. Hoe ze het aantroffen weet ik niet, maar ze hebben jarenlang zomer en winter keihard moeten werken om op die manier in rap tempo de hele camping te kunnen moderniseren.

Goed, zaterdagavond was ik uitgeput van de reis en alle indrukken, ik heb nog nooit zo vast geslapen. Zondag was een soort inwerk-dag. Ik leerde hoe ik te werk moest gaan ‘au Snack’, in de bar dus. Naast drank en ijsjes verkocht ik dezelfde avond al van alles uit de frituur, salades en verschillende pizza’s. Omdat er meerdere families aankwamen en de winkels dicht waren werd het meteen druk, een vuurdoop voor mij dus! Ik kon zelfs mijn tap-kunsten vertonen; o.a. Cronenburg en Leffe verkopen ze hier. Luxe!

De meeste gasten zijn Nederlands en wanneer ik ze verwelkom zie ik telkens weer een soort opluchting wanneer ze zien dat ik ook Hollands ben. Mathias en Nolwenn preferen het om Frans te praten maar zijn ook bereid mee te gaan in Engels. Ik schrok ervan hoe slecht de meeste volwassenen hier zijn in het spreken van een andere taal. ”I cannot open the deur”, (echt gehoord!!) en meer van dat soort uitspraken. Ik help ze dus vooral met vertalen, erg leerzaam!!

Maandagochtend was hardloopochtend! Ik had zondagavond al wat actieve ouders aangesproken, maar de opkomst was toch twijfelachtig. Mathias gaat elke keer mee om de route te laten zien, en dat is maar goed ook. Mijn richtingsgevoel is zeer slecht en in de gebergten hier zou ik iedereen laten verdwalen. Naast Mathias en ik dus, was er nog een Fransman met zijn zoon en een Nederlandse moeder. Ik had mezelf weer eens overschat: ‘easy, ik ren die mensen er wel uit’. Niet dus.

 Ik had mezelf weer eens overschat: ‘easy, ik ren die mensen er wel uit’. Niet dus

Toen ik aan kwam lopen in m’n hemdje en voetbalbroekje zag ik drie magere figuren staan, met snelle kleding aan en zo’n glimmende zonnebril op hun gezicht. De moeder bleek triatlonster te zijn op wedstrijdniveau, Mathias rent marathons in 2:45 uur en de Fransman deed mee aan een wedstrijd waarbij hij in 24 uur zoveel mogelijk kilometers moet afleggen. Ik slikte even. Hoe ga ik dit doen? Tuurlijk, ik heb ook getraind voor een marathon en rende met gemak 20 kilometer weg. Maar na vier maanden van feesten, weinig trainen, en veel drinken was ik enkele kilo’s rijker en dan gaat alles toch net wat moeizamer.

Gelukkig, er renden twee kinderen mee. (Ik wist toen nog niet dat die minstens zo snel waren). We renden een route van 5  kilometer (wat is nou 5 kilometer?), maar over zand, gras, hobbels, in de zon en met een enorm steile berg aan het einde moest ik toch flink bikkelen. De laatste kilometer rende ik naast Mathias en in een ziek zware versnelling  vertelde hij me: ”c’est le parcour le plus facile”. Dit was dus de makkelijkste route. Joe.

Le parcour

 Dit was dus de makkelijkste route. Joe.

Tijd om tot leven te komen had ik niet. Met Mathias heb ik het hele voetbal- volleybal- en basketbalterrein voorzien van wit gespoten strepen om de afmetingen aan te geven. Daarna had ik een kwartier voor een douche, om vervolgens met Nolwenn de Intermarché te bezoeken. Boodschappen doen! Bij thuiskomst was het tijd voor Peanutball (slagbal met aan het einde en zeepbaan waar de kinderen over konden buikschuiven) en ’s avonds organiseerde ik een Jeux de Boules- toernooi.

Marquer le terrein foot

Aan dat toernooi kan ik eigenlijk wel een nieuw blog wijden, maar kort gezegd: mijn poule-systeem werkte niet, de plaatselijke bevolking raakte overstuur en de vaste (Nederlandse) gasten raakten geïrriteerd omdat ze het eerdere jaren anders hadden gedaan. Een slechtere primeur kon niet. Mathias leek het allemaal niet erg te vinden omdat het mijn eerste avond was en veel nieuwe gasten het ook nog moesten leren. Dat verzachtte de pijn. Ook heb ik na afloop een tijdje met Piet gepraat (aan hem kan ik ook een blog wijden) en hij bood aan me de volgende keer te helpen met een goed schema. Zo kon ik de avond toch nog met een positief gevoel eindigen. En toen de deelnemers uiteindelijk allemaal met een biertje op het terras zaten was ook voor hen alles weer goed.

Ik ben zo ongeveer naar mijn bed gekropen, zo moe was ik. Dit was dus dag 1.

God sta me bij de komende weken 😉

Liefs! Bisous!