Lastige spreekwoorden en rugbyteams

Daar sta je dan naast je auto voor de camping, daar gaan we denk ik bij mezelf.. Hier ga je een flinke tijd doorbrengen, it better be nice. Ik word vrolijk ontvangen door de eigenaar die me van alles vertelt over de waterpompen in het zwembad en hij blijkt ook fan te zijn van lastige spreekwoorden. Eventjes ben ik bang dat m’n Français toch niet zo goed is als ik dacht… Even later spreek ik de eigenaresse, een super lieve madame die alle kasten in de miniclub aan me laat zien, ze heeft ze tot de nok toe gevuld met papier, stiften, koffiefilters, glitters, veren en andere leuke frutsels. Daarna neemt ze me mee naar mn big ass tent met alles erop en eraan. Inclusief twee schattige geiten, een kip, een gans en twee konijnen in mn achtertuin, super knus dus! Vervolgens vraagt ze me of ik ook yoga en zumba wil geven. Mais bien sûr, alleen er is een klein probleempje: ik had al moeite om de minidisco onder de knie te krijgen…

En wat vliegt de tijd hier, er zijn al twee weken voorbij gevlogen waarin ik ongelofelijk veel heb meegemaakt. Zo heb ik de eerste avond dat ik aankwam gebarbecued met een rugbyteam en zat ik laatst met alle ‘résidants’ (lees: de oude harde kern van de camping) aan de Ricard. En verassend genoeg gaat zelfs de zumba goed! De eerste gouden pollepel is ook al uitgereikt aan een super gezellig Frans gezin die me helemaal hebben vol gepropt met allemaal regionale specialiteiten.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik eerst best bang was om me alleen te voelen, en ik voel me soms ook wel eventjes alleen. Maar ik ontmoet hier zoveel lieve mensen die vragen hoe het gaat en of je langs komt om iets te drinken. En als er na de miniclub een meisje van vier glimlachend naar je toe komt gerend om je een knuffel te geven vergeet  je snel dat je je soms alleen voelt.

Ik kijk uit naar de nieuwe ontmoetingen en ervaringen die ik hier zal beleven de komende weken!

Gros bisou,

Dalel