Kou, regen en een zonnig humeur

Een dikke week na het schrijven van mijn eerste blog. Inmiddels zit mijn eerste werkweek erop en heb ik al afscheid moeten nemen van mijn eerste kindjes: Floor, Loek en Janneke. Ik weet niet goed hoe ik mijn eerste week moet beschrijven (hoewel slecht weer in de buurt komt), er is gewoon zoveel gebeurd! Ik zal maar gewoon beginnen bij het begin.

Het begin van mijn werkweek was behoorlijk chaotisch. Ik arriveerde dus op donderdag op de camping. Zaterdag heb ik een handje geholpen bij de receptie. Er kwamen heel veel Nederlandse families aan op de camping en de meesten waren erg blij een Nederlands gezicht te zien, dus al snel kwamen ze bij mij met al hun vragen en klachten, ook al wist ik zelf nog niet zo veel van de camping of de omgeving en bovendien bleek al snel dat mijn woordenschat flink tekort schoot (vaatwasser? lekkend toilet? klemmende deur?). Zondag was op zichzelf weer een rustig dagje, het enige wat ik moest doen, was het animatieprogramma presenteren, maar dit programma stond door de slechte weersverwachtingen nog niet helemaal vast, dus eigenlijk viel er niks te presenteren… Ik ben vervolgens maar uit mezelf de miniclub gaan opruimen en de dozen van afgelopen jaren gaan uitzoeken. Mijn collega-animateur had ik nog steeds niet ontmoet, die zou pas maandag aankomen. Het enige wat ik van hem wist, was dat hij een jongen was en dat hij Frans was.

Die jongen bleek dus Loïc te heten. Ik ontmoette hem een uur voor de eerste miniclub die we samen zouden draaien. Kort daarna zijn we bij François – mijn ietwat chaotische maar fantastisch lieve baas – gaan navragen wat het programma nu eigenlijk was. De eerste week zouden we namelijk zijn programma volgen, de weken erna zouden we onze eigen programma’s draaien. Door alle regenbuien, onweer, kou en harde wind gingen alle buitenactiviteiten en voornamelijk zwembadactiviteiten niet meer door, dus we moesten flink improviseren en allerlei spellen bedenken voor in het restaurant. Uiteindelijk hebben we een muziekquiz, een gewone quiz en alternatieve bingo en een battle of the sexes-spel gedaan in de dagen erna.

Ondertussen moest ik Loïc ook nog alle dansjes leren, te beginnen bij de Chocolaté. Voor de niet-Team4Animationers onder ons: dit is een heel cool campingdansje. Dit dansje hebben we dinsdag ook aan de kinderen geleerd en toen het ook nog droog bleek te zijn, namen we ze even mee naar buiten om wat renspelletjes te doen. Dan konden ze even wat energie kwijt en geloof me, dat is wel nodig. Na een week regen en binnen zitten, worden die kinderen helemaal gek. Als ze in de miniclub dan ook nog binnen moeten blijven, dan stuiteren ze alle kanten op. Ik heb medelijden met alle ouders :p

Al met al ging de week vrij snel voorbij op deze manier: ’s ochtends miniclub, daarna eten, spel of quiz voorbereiden, spel of quiz doen en dan nog een avondprogramma (voetbalwedstrijd kijken of een concert). Naarmate de week vorderde, werden de kindjes steeds closer. Ze komen zomaar naar je toerennen, willen je knuffelen of op schoot zitten, ze geven je tekeningen, of ineens een armbandje…Heel erg leuk! Ook geweldig om te zien hoe enthousiast ze blijven ondanks het beroerde weer. De ouders worden wat mopperiger, maar de kinderen blijven super-enthousiast, ondanks dat het de hele dag regent of dat het zo koud is dat je alleen kunt slapen in je dikke trui.

En voilá, het resultaat: donderdag voor ik ging slapen, begon het ineens: keelpijn, verkouden, gewoon bah. En jup, vrijdag was het dus nog een tikje erger: koorts. Mijn baas zag het ook, die had het al over naar de dokter gaan. Het was een gewoon griepje, dus ik zag daar niet zoveel in. Gewoon doorgaan en hup naar de miniclub. Niks laten merken aan de kinderen en gewoon het programma gedraaid. Tussen de middag even kort geslapen en daarna weer op naar het restaurant om de middag voor te bereiden, maar op mijn weg naar het restaurant kwamen er zes kindjes van de miniclub enthousiast op me af gerend. Janneke was iets vergeten in de miniclub. Zeiden ze. Ze waren ontzettend aan het giechelen, dus er was vast meer aan de hand, maar ik deed alsof ik niks doorhad. Toen ik met ze in de miniclub was, moest ik mijn ogen dicht doen en kreeg ik ineens een cadeautje in mijn handen gedrukt. Ze hadden een armbandje en een sleutelhanger voor me gemaakt, omdat drie kinderen de volgende dag weg zouden gaan en ze ons zouden gaan missen :’) Ze hadden ook een cadeautje voor Loïc gemaakt, maar ik moest Loïc dan eerst maar op gaan halen. Dus dat ging ik dan maar doen. Toen Loïc en ik terugkwamen, mochten we eerst niet binnenkomen. De kids waren wat aan het voorbereiden. Dat bleek uiteindelijk een reeks aan vragen en spelletjes te zijn die Loïc en ik moesten doen. We moesten het tegen elkaar opnemen. De kids waren wel een beetje partijdig en trokken mij zo nu en dan voor. Mede door hun hulp won ik uiteindelijk van Loïc :p We gingen nog even samen jeu de boulen en toen konden we alweer door naar de minidisco. Dit hebben we door Janneke laten omroepen op de camping. Zo’n trots gezichtje. Smelt. Dit was overigens niet de standaard minidisco waar de animateurs op het podium een dansje doen, maar dit was eerder een optreden van de kinderen voor de ouders. Eigenlijk vooral omdat Loïc en ik nog niet de tijd hadden gehad om alle dansjes goed te leren :p De dansjes die we de kinderen in de miniclub hadden geleerd, hebben we dus voor de ouders opgevoerd. Sam had ook nog confetti en ballonnen meegenomen, dus we konden ‘groots’ afsluiten. Ze waren zo trots op zichzelf! Geweldig om te zien!

Daarna stond er karaoke in het restaurant op het programma. Loïc en ik zouden eerst samen moeten zingen, maar aangezien ik mijn stem inmiddels kwijt was (te enthousiast geschreeuwd bij jeu de boules, denk ik), nam de vriendin van Loïc het over. Hélemaal niet erg (hoewel, volgende week herkansing). Op een paar werknemers na, durfde de volwassenen niet te zingen, maar ineens kwamen mijn kids van de miniclub naar voren om wat liedjes te gaan zingen. Zo ontzettend stoer! Ik voelde me net een trotse mama! Toen er uiteindelijk twee vijfjarigen voor de groep stonden om een liedje van K3 te zingen…de hele zaal was dolenthousiast. De kinderen hadden inmiddels de smaak te pakken gekregen en bleven maar vragen of ze een liedje mochten doen, ik kreeg ze bijna niet bij de microfoon weg. Aan het eind van de avond kwamen Floor, Loek en Janneke nog even afscheid nemen. Ik werd helemaal platgeknuffeld. Stiekem best een moeilijk moment. Heel raar hoe snel je je kunt hechten aan zo’n stel en hoe snel ze zich hechten aan ons.

Al met al was het best een hectische week. Heel veel last minute dingen organiseren, heel veel stress en heel veel improviseren, maar daar staat ook heel veel waardering tegenover. Niet alleen van de kindjes, maar ook van de ouders. Mijn baas is geweldig, mijn collega’s zijn heel lief en de kindjes zijn fantastisch. Op naar nog zes van deze weken, hoewel de griep achterwege mag blijven.