Knop om en gaan met die Banana!

Bonjour,

Alweer 26 dagen in la belle France en dat betekent dat ik al bijna op de helft ben van m’n werkperiode hier. De tijd is werkelijk voorbij gevlogen:

De afgelopen weken zijn voorbij gegaan met een lach en een traan. Vooral de eerste twee weken waren erg lastig, alles is nieuw en m’n Frans ging minder goed dan gedacht. Super frustrerend! Inclusief collega die je meerdere keren laat zitten bij een activiteit doordat ie z’n bed niet uit wil komen. Tip voor de slecht-uit-bed-kom mensen onder ons: huur een legertje kinderen in om je wakker te zingen! Een echte win-win situatie, zij plezier jij op tijd uit bed.  (En ja succes gegarandeerd) Nee even zonder gekheid, ik was boos, want hoe in hemelsnaam ging ik dat nog 1,5 maand volhouden? Antwoord: Laat het los en zorg dat je zelf plezier maakt! Dus knop om en gaan met die Banana. Want 300% geven is 100% krijgen.  En dat heb ik gemerkt want wat zijn de mensen hier lief. Een win-win-win situatie, jij geeft je voor 300%, kindjes blij, ouders blij, jij blij!

De kindjes hier zijn geweldig. Omdat ik op een klein park werk, ca. 128 huisjes, leer je de kindjes van de miniclub echt kennen. Van de meesten weet ik de naam, leeftijd, huisnummer, vertrekdatum, stad waar ze wonen, lievelingskleur en wat ze later willen worden en dat uit m’n hoofd.  Dat vind ik super tof, je bouwt in de tijd dat die kindjes hier zijn echt een band met ze op, en ja dan gaan ze na die tijd ook weer naar huis. M’n muur hangt nu onderhand bijna vol met mooie tekeningen en een verrassingsbrief van een van de ouders die ze vannacht aan mijn waslijn hebben achtergelaten voordat ze vertrokken. Toen ik gisteren even langs ging om doei te zeggen zei een van de jongens ‘Ja juf Nicole, we gaan nu weg dan gaan we je nooit meer zien hé?’ Snif Snif… kind in tranen, Nicole in tranen.. Tja, je suis un peu emotioneel labiel je pense…

Verder krijg in de meest uiteenlopende vragen naar m’n hoofd geslingerd van de gasten omdat ik de enige Nederlandse medewerkster ben. Van “M’n dochter heeft haar pols gebroken en moet naar het ziekenhuis, welke is het dichtstbij?” tot aan “M’n wc zit verstopt en de receptie is al dicht wat moet ik nu doen?” Maar de vragen van de mini’s die ik naar m’n hoofd krijg geslingerd zijn toch altijd nog het leukst “Nicole zit jij al in groep 4?” “Nicole leer jij Vlaams op school?” “Juf hebben jou kindjes ook een papa?” Eh…. Thijs ik heb nog geen kindjes. “Maar jij bent toch al ouder dan groep 8” Geweldig! Ik blijf lachen als ik weer zo’n vraag krijg en die kindjes me maar raar aankijken..

Nog ongeveer 30 dagen voordat ik weer naar Nederland kom en nog 32 dagen voordat school weer begint. Voordat ik het weet zit ik weer dagelijks in de trein richting Rotterdam en vries ik weer vast als ik een stap naar buiten doe. Maar nu eerst nog even genieten van de leukste baan ter wereld, la France en het mooie weer. (Sorry Nederlanders)

See you in September!