Je t’aime!

Salut!

Na 2,5 week heb ik eindelijk tijd om weer een blog te schrijven. Die Fransen, het blijft een gek en trots volkje. Ik word tussen de middag raar aangekeken als ik een stokbroodje met nutella eet, in plaats van een complete warme maaltijd om 12 uur. Maar ook als ik om kwart voor tien toch wel graag naar die miniclub wil, die om 10 uur begint. Dat is toch veel te vroeg? Bovendien eten ze pas rond een uur of 10 warm, terwijl ik om half 7 toch echt berehonger heb. Maar goed, alles went!

Tijdens mijn reis zag ik er tegen op om mijn zware koffer de trappen op en neer te sjouwen. En mijn koffer was loeizwaar, want die 6 paar schoenen, 4 soorten parfum, een halve medicijnkast, Nederlands eten, het moest allemaal mee natuurlijk. En dankzij mijn moeder, wat moet je ook zonder, paste het ook allemaal in mijn koffer. Maar denk maar niet dat de Franse mannen een meisje een zware koffer laten tillen.

Als ik uiteindelijk in Gap aankom, staat daar Julie op me te wachten. Mijn tentgenootje en mede-animatrice. Ze studeert toerisme en spreekt godzijdank goed Engels. Maar belangrijker nog, ze behoort tot het vaste interieur van de camping. Ze kent de bazin, woont in de omgeving en werkt hier al jaren. Haar doel voor deze zomer is dan ook om mij de leukste plekjes van de omgeving te laten zien en haar Engels te verbeteren. Wat er tot nu toe tot geleid heeft dat ik al een paar supermooie wandelroutes heb gezien die niet aangegeven staan op de borden, ik volgestopt word met Franse kaasjes, drankjes en ander eten omdat ik dat echt geproefd moet hebben en ik haar familie koste wat koste zou ontmoeten, inclusief vriendlief en iedereen die ze maar een beetje kent. Wat voor mij dan weer inhoud dat ik deze mensen elke keer dat ik ze tegenkom moet kussen, nog zo’n gekke Franse gewoonte.

De camping zelf is super mooi. direct gelegen aan het meer, maar ook aan een groot bos. De miniclub is een grote witte tent met alles wat ik maar nodig heb om van alles voor de kinderen te organiseren. Tijdens mijn eerste inspectieronde in de miniclub ontdek ik al wat takjes, opengebroken nootjes en een ietwat muffe lucht. Mwah, zal wel komen omdat het de hele zomer leeg heeft gestaan. Niet dus. Na anderhalve week besluit ik om de verkleedkist uit te zoeken. En het blijkt dat onze miniclub tevens de slaapplek van een marmottenfamilie is! Gelukkig zijn de beesten zelf afwezig, waardoor wij alles op kunnen ruimen. Maar de verkleedkleren, die zijn niet meer te gebruiken.

Mijn andere 2 collega’s zijn Yanis en Raphael. Ook animateurs, maar meer voor de sportactiviteiten. En echte Fransen, ik word raar aangekeken als ik zelf de zware tafels en stoelen begin te verplaatsen. Meerdere malen word me gevraagd of zij dat niet even moeten doen. Natuurlijk hoeft dat niet! Ook als ik graag iets wil veranderen aan het progamma word ik vragend aangekeken. Zo gaat het hier al jaren, waarom zou je dat willen veranderen? Toch waarderen ze het wel, want vorige week mocht ik dan eindelijk mijn geliefde minidisco doen! Iets wat nog nooit gedaan is op de camping. Tot mijn verbazing.

Iets waar de camping minder goed over na heeft gedacht: witte werkkleding. En dan vooral voor mij, stuntelkampioen #1. De mensen die mij goed kennen zullen dan ook niet verbaasd zijn dat ik na mijn eerste miniclub al vol met blauwe verf zat en die verf toch iets minder goed uitwasbaar blijkt dan op de verpakking aangegeven. En dat daar op de welkomstbijeenkomst nog best een kan ranja bij kon. Inmiddels heb ik dat shirt maar omgedoopt tot miniclub shirt, want hij is helaas niet meer te redden…

En dan iets waar ik echt intens gelukkig van word, de Nederlandse gasten! In het begin waren er veel Fransen, omdat de Nederlanders toen nog geen vakantie hadden. Ook heel leuk, en zeker voor de Franse meisjes maakt het echt niet uit wat voor taal ik tegen ze praat. Loomen en scoobidoo laat elk meisjeshart sneller kloppen. Maar vorige week waren ze er dan eindelijk, Nederlanders. Stoere jongens die toch echt liever met mij gaan voetballen dan met mama op een speedboot, en ouders die mij zakken drop toestoppen omdat ik dat vast mis. Je t’aime!

Maar het meest favoriete aan mijn camping? De Nederlanse bar! Ik kan even in het Nederlands klagen over die gekke Fransen, dat ze altijd te laat zijn, mooie praatjes hebben maar uiteindelijk hun beloftes niet nakomen en een broodje kroket bij ze eten als ik echt helemaal klaar ben met dat stokbrood.

Ik kijk nu al uit naar de komende paar weken! De activiteiten op de camping zijn nog niet helemaal naar mijn zin en deze week word mijn doel om de minidisco een vast ritueel te laten worden, een musical met de kids op te voeren en aquagym in te voeren. Stukje bij beetje voel ik me hier steeds meer thuis, en de weken vliegen voorbij.

Grande bisous!