Hulp aanvaarden of alleen doen?

‘Ik ben de animatrice dus ik bepaal wat er gaat gebeuren.’ Hoe vaak heb ik dit wel niet in mijn hoofd gehad voordat ik überhaupt al was gearriveerd op de camping? Ik was ervan overtuigd dat ik het heft in eigen hand moest nemen zodat er geen chaos zou ontstaan. Al na de eerste week ondervond ik dat het tegendeel waar bleek.

De campingbaas en zijn vrouw benadrukten in hun eerste gesprek met mij dat ik, als enige animatrice, de beslissingen nam. Ik mocht bepalen welke activiteiten er gedaan werden en hoe de regels gehandhaafd zouden worden. Ik had dus best een grote verantwoordelijkheid in mijn eentje. Daar stond tegenover dat mijn baas en bazin te alle tijden achter me zouden staan en me zouden helpen wanneer dat nodig was.

‘Dat doe ik wel even’

Het leek zo makkelijk. Ik zou een weekprogramma in elkaar zetten en dat zou ik netjes opvolgen. De kinderen zouden zich inschrijven en zich perfect aan de regels houden. Hun ouders zouden trots langs de zijlijn staan en foto’s maken. Zo zou het gaan. Toen wist ik alleen nog niet dat ook ouders een mening hebben en zich maar al te graag mengen in het spel. En dat de vaste gasten graag zien dat het spel exact gaat zoals het jaar ervoor. En dat elke ouder hun kind mee wil zien doen, ook als het kind eigenlijk zelf niet wil.

Maandagavond, week één: het jeux-de-boules- toernooi. Dat zou ik wel even op me nemen. Een simpel kruisschema, de ingeschreven teams invullen, prijsjes regelen et voilà. We konden starten. Na tien minuten hadden de eerste vaste campinggasten door dat mijn schema niet zo sterk in elkaar zat als dat van voorgaande jaren. Ik stond open voor hun kritiek, maar er kwam zoveel commentaar dat ik volledig de draad kwijtraakte. Met de belofte dat ik het volgende toernooi op hun manier zou organiseren sloten we de avond af.

Sommige dingen kun je niet alleen

De week erna besloot ik de ouders die veel kritiek hadden gegeven om hulp te vragen. Dat werkte. Hetzelfde deed ik in week vijf, toen er op mijn voetbaltoernooien ongeveer zestig kinderen afkwamen. Sommige dingen kun je gewoon niet in je ééntje aan, en dan is hulp heel fijn. Onthoud dat er een verschil is tussen ouders die willen helpen en ouders die simpelweg bemoeien. Zo organiseerde ik een waterpolo-wedstrijdje waar kinderen op afkwamen die aan waterpolo deden. Hun ouders vonden dat ik de regels niet goed genoeg kenden en slecht floot. Toen heb ik ze duidelijk gemaakt dat het geen officiële wedstrijd is maar een campingwedstrijdje. En daarbij gaat het vooral om de lol!

Dus: jij bent de animator/animatrice en bepaalt veel, maar het kan gebeuren dat je het even niet aankan. Trek de grens wanneer er teveel bemoeit wordt maar probeer ook hulp van bijvoorbeeld ouders aan te nemen. Ze bedoelen en vaak goed en het scheelt jou een hoop werk!