…Il y a des garçons pour moi?

Ik liep naar voren en er stonden drie imposante jongens voor me. Een jaar of 25, lang, fris. Ze zagen eruit alsof ze zo uit de lucht waren gevallen; op een kleine familiecamping in The middle of nowhere als deze vielen ze nogal uit de toon. Voor mij was het een geschenk uit de hemel: na vier weken alleen maar kleine kinderen om me heen was dit een onverwachte en welkome verassing. Wel had ik er op dat moment graag wat charmanter uitgezien. (Even voor het schetsen van de situatie: mijn wallen hingen op mijn schouders, ik had een joggingbroek- achtig iets aan, droeg mijn nog natte haar in een knot en op mijn make-up loze gezicht stond mijn te grote en inmiddels scheve bril).

Na wat kletsen bleek dat mijn bazin de jongens voor het gemak aan mij had toegewezen omdat ze ook Nederlands en van mijn leeftijd waren. Het probleem van het drietal was dat de winkels dicht waren en ze geen avondeten hadden. Ik stelde voor dat ze op de camping bleven eten, aan mijn quiz mee zouden doen en ’s avonds bier bleven drinken. Er zou namelijk een Nederlandse band optreden! De jongens moesten even met de anderen overleggen; ze waren met z’n zessen in totaal…

 Mijn zes jongens bleven trouw aan de bar biertjes bestellen, wat mij en de campingbaas heel gelukkig maakte. (Wel om verschillende redenen).

Het antwoord was ja. De drie andere jongens waren minstens zo leuk dus mijn dag kon niet meer stuk. Mijn bazin was in een goede bui en ik mocht met ze mee-eten. Gezellig! Daarna kwam het volgende hoogtepunt van die dag: de band TakeAcoustic ging optreden! Deze muzikanten uit Roosendaal stonden al drie dagen op de camping en vanaf het eerste moment kon ik het goed met ze vinden (BRABANDERS <3). De zanger is een humoristische lieve man, die de gewoonte heeft om warme knuffels uit te delen. Het leuke van deze band is dat ze bijna alleen maar verzoekjes speelden. Zo hielden ze het publiek actief en werd ieders wens vervuld. Niks was onmogelijk; bijna alle verzoekjes werden gespeeld (m.u.v. mijn bede om drank & drugs). De Nederlandse campinggasten gingen los. Mijn zes jongens bleven trouw aan de bar biertjes bestellen, wat mij en de campingbaas heel gelukkig maakte. (Wel om verschillende redenen natuurlijk).

Zanger Pieke Peter Janssen. Foto van https://www.facebook.com/TAKEacousticLive?fref=ts

 

Na een gezellige avond werd ik de volgende ochtend opnieuw verrast: de boys stonden klaar om mee te gaan met de hardloopgroep. Even schrikken want opnieuw was ik niet op mijn mooist, maar alsnog helemaal gezellig. De ochtend dáárna (we zijn ondertussen bij de dinsdag aangekomen) was ook een sportief begin van de dag: ik werd met een vader afgezet in het stadje Castelnaud, waarna we terug naar de camping renden. Deze keer ging de wat langere afstand wél goed; we hadden water bij ons en wisten precies wat ons te wachten stond. Zestien heerlijke kilometers lang genieten van het landschap.

Diezelfde avond ging ik met de jongens barbecueën in het dorpje waar ze verbleven. Dinsdag is mijn vrije dag en het was heerlijk om op deze manier te kunnen ontspannen. Wel merkte ik weer even hoe ik deze avonden had gemist. Zes (soms zeven) dagen per week werken is zwaar en even rust (en een feestje) is gewoon echt essentieel. Na één maand geen druppel alcohol had ik het de volgende ochtend wel moeilijk: mijn trouwe hardloopgroepje stond gewoon om 9 uur weer klaar. Toch hebben ik en mijn kater de complete route (berg op, berg af) voltooid.

De energie moet soms vanuit mijn tenen komen, maar het is fijn om met dit mini-team (mijn baas, zijn vrouw en ik) zo’n succesvolle zomer te kunnen draaien. Mijn baas grapt er soms over; ‘Lot, do you want some drugs? It helps me to stay awake the whole day.’ Wat me het meest verbaasd is hoe snel ik me ga hechten aan mensen die ik tot twee weken terug nog nooit gezien had. Kleine kinderen die me komen knuffelen en bedanken voor de leuke vakantie; soms is het bijna verdrietig! Toch maakt dat juist het werk zo leuk en dankbaar.

Het is onmogelijk om alles wat hier gebeurd op de camping samen te vatten. Dat gaat zelfs in honderd verhalen niet eens. Er gebeurt teveel! Toch hoop ik dat ik met deze twee posts een goede indicatie van mijn belevenissen (buiten het animatiewerk om) heb gegeven. Ik vind de reacties die jullie vooral per WhatsApp en Facebook geven enorm leuk en fijn om te krijgen. Tot de volgende!

Bisous