Het aftellen is begonnen

Ik kan het bijna niet geloven: de laatste week voor vertrek is daadwerkelijk aangebroken. Ik heb hier al bijna een half jaar naar uitgekeken. Maar nu kan ik nauwelijks geloven dat het echt gaat gebeuren.

Met de bus op weg

Een beetje verbijsterd kijk ik dan ook in mijn agenda. Hopeloos probeer ik nog gaatjes te vinden om van vrienden en familie ‘afscheid’ te nemen. Maar zoals onze Marco Borsato zo prachtig kan zingen: afscheid nemen bestaat niet. En daarbij is het maar twee maanden, die vliegen waarschijnlijk veel te snel voorbij. Als ik eerlijk ben, besef ik nog niet helemaal dat ik animatiewerk ga doen in Frankrijk. Waarschijnlijk besef ik dit pas als ik 21 juni in de Flixbus stap richting Fréjus. De bus?!!! Ja, je hoort het goed. Ik heb de keuze gemaakt om 22 uur met de bus te reizen naar de camping. Ik hoor je denken: waarom zou je dat jezelf aan willen doen? Het was nou eenmaal de goedkoopste optie en die hernia neem ik dan maar voor lief.

Dé zomer van mijn leven

Ondanks het beperkte besef dat ik ga, leef ik wel toe naar “de zomer van mijn leven.” Mijn goede voornemen om elke dag alle achttien dansjes voor de minidisco te oefenen blijkt iets te veel van het goede. Toch probeer ik plichtsgetrouw iedere ochtend in ieder geval vier dansjes te doen. Zo hoef ik mij ook meteen minder schuldig te voelen over het feit dat ik al twee weken niet naar de sportschool geweest ben. Ik bedoel: die dansjes zijn ook goed voor de conditie! Ik ben wel blij als ik straks voor een groep kinderen sta te dansen in plaats van in mijn eentje voor mijn laptopscherm. Dat voelt toch een stuk leuker (en een stuk minder triest). Nog maar zes nachtjes slapen en dan is het zo ver. Het aftellen is voor mij begonnen!