De eerste ervaring met de Franse cultuur

Nog niet zo lang geleden was ik nog gewoon in Nederland. Afgelopen dinsdag nog had ik mijn diploma uitreiking. De volgende dag stond in het teken van inpakken, want dat had ik zoals gewoonlijk weer uitgesteld, en afscheid nemen. Van mijn vriendje, vriendinnen en later ook mijn ouders. Samen met mijn vriendje ging ik lekker uiteten en met mijn vriendinnen borrelen op het terras. Hier genoot ik volop van, maar uiteindelijk kwam er toch dat afscheid. Iedereen thuis zie je dan twee maanden niet, dat is toch een hele poos, zolang ben ik echt nog nooit van huis geweest. Aan de ene kant was het afscheid nemen niet leuk, maar aan de andere kant stond ik er ook niet echt bij stil, ik had te veel zin om naar de camping te gaan.

En nu, nu zit ik al op de camping. Een hele andere wereld, waar zoveel over te vertellen is, maar over welgeteld 23 minuten gaan we alweer repeteren. Eigenlijk veel te kort om te vertellen wat ik wil vertellen, maar ik doe een poging.

Gister kwam ik hier aan, ik wist niet wat ik verwachten moest. Ik had weleens gehoord dat Fransen niet meteen gastvrij waren, maar mijn collega’s hebben zeker het tegendeel bewezen. Ik kwam hier aan en werd ontvangen met een grote glimlach. Ze gaven mij twee kussen bij het voorstellen zoals dat op zijn Frans gaat. Daarna liet de chef mij mijn plek zien. Een grote tent met mijn eigen koelkast, jaja zo slecht tref ik het nog niet. Daarna hoefde ik de eerste dag ook niks meer te doen dan alleen mijn eigen tent in orde maken, maar meedoen met de minidisco dat kon ik toch niet laten. En wat was het leuk, super schattige Franse, Engelse en een paar Nederlandse kindjes die aan het dansen waren. Een jochie had speciaal zijn superman pak aangetrokken, zo lief. De dansjes waren zoals verwacht niet hetzelfde als op het trainingsweekend, maar ik deed maar gewoon mijn collega’s na en probeerde mijn flaters met glimlachen te componeren in de hoop dat het niemand op zou vallen.

Daarna was het tijd voor een BBQ, op zijn Frans pas om 10 uur. Daar kwam ik erachter dat ondanks 6 jaar Frans het begrijpen van de Franse grapjes lastig is. Gelukkig was daar Mark, mijn enige Nederlandse collega, die er net zo min iets van snapte. Samen snapten we ook niks van het feit dat alle Fransen maar bleven kletsen terwijl achter hun het vlees, dat hier best prijzig is, in de fik stond. Maar op het moment dat je om hulp vroeg ze met z’n allen naar je toe kwamen snellen. Kortom vermaak ik mij hier zeer prima en heb ik hier niks te klagen. Alleen mijn stem heeft het onder druk van de airco begeven. Regelmatig loop ik helemaal vast in een hoestbui, maar dat zal over een paar dagen vast voorbij zijn. Au revoir!