De laatste dag

Ik word wakker met het besef dat het vandaag zover is: de laatste dag als animatrice.
Wat is dat dubbel, zeg.

Het bos achter de camping

Aan de ene kant mis ik Nederland en mijn vrienden en mijn vertrouwde kamertje en spullen enorm, en kijk ik er ontzettend naar uit mijn broer weer te kunnen spreken. Zes weken lang heb ik in Frankrijk geleefd, gewoond, gewerkt, en wat ben ik trots dat ik het heb volgehouden. Daarover kunnen jullie meer lezen in andere blogs. Ook mis ik fatsoenlijk bereik en internet enorm, waarmee ik ook al mijn blogs zal kunnen uploaden. Dat is me namelijk helaas niet gelukt hier in Frankrijk. Ik leg mijn hand op mijn hart als ik jullie vertel dat alle geüploade blogs in het mooie Frankrijk geschreven zijn.
 
Aan de andere kant ga ik de vrijheid hier missen, het ultieme gevoel van buiten-zijn hier in de adembenemende Vogezen, soms letterlijk. De lucht is hier vrij ijl en berookt door de vele vuurtjes die hier worden gestookt, dus het schijnt nogal een uitdaging te zijn voor astmapatiënten om hier te kamperen. Maar god, wat hou ik van die eens door Tim bestempelde middeleeuwse lucht die hier dagelijks hangt. Wat hou ik van de gedisciplineerde Franse cultuur, waar overdag hard wordt gewerkt en ’s avonds tijd is voor een onderonsje met een glaasje rosé en een sigaret. Ik ga het animatiewerk missen, waarin ik helemaal mezelf kan zijn, met mijn gekte, drukte, enthousiasme en schaamteloosheid. Ik ga de kindjes missen waarvan ik er toch minstens 5 stiekem mee had willen nemen in mijn vuilniszak naar Nederland – want nee, ik heb geen koffer, maar 9 (!) vuilniszakken vol kleding meegenomen op reis.  Ik ga de sfeer hier missen, het helemaal los zijn van je dagelijkse sleur. De Franse supermarkten, het Franse stokbrood. De siësta waarin ik in de loop van de weken geheel op zijn Frans steeds meer ben gaan slapen en minder ben gaan doen. De taal, de cultuur. Ik word al emotioneel bij de gedachte dat ik dit achter me zal moeten laten vanavond.
Nog een dag – zo heet ook mijn favoriete liedje uit Les Misérables. Toepasselijk, want misschien is het gevoel dat ik vandaag heb wel mijn favoriete gevoel. Dubbel, maar tevreden.
 
Tot morgen, lieve lezers. Dan kan ik jullie écht in mijn armen sluiten.