Cultuurblunders, mijn eerste animatiedag en een privézwembad

Gelukkig vonden ze het alleen maar grappig. En ik maakte nog meer cultuurblunders… Mijn campingcollega’s zijn ontzettend lief en behulpzaam en vragen telkens “Ça va?” als ik langsloop. Het duurde even voordat ik doorhad dat dit geen echte vraag is, maar een verkapte “Bonjour!” Waar iedereen dat dus zei, kwam ik aan met: “Oui, ça va bien.”

Een andere cultuurblunder was wijn met ijs. Ik begreep niets van het tempo waarmee de tafel werd afgeruimd en had geen idee wat de volgende gang zou worden, wat ertoe leidde dat ik ineens met een glas rode wijn en een bordje ijs voor mijn neus zat. Die wijn had natuurlijk allang op moeten zijn. Geen erge fout, maar je voelt je wel bezwaard als de hele tafel wacht met eten totdat jij je halve colaglas wijn op hebt. En vooral als je dat pas door hebt wanneer de eerste over glace fondue begint…

Nog een probleem: Franse kaas. Waar niet-vegetariërs de keuze hebben tussen kaas en worst, heb je als vegetariër maar één optie en dat is kaas. In Nederland is dat geen probleem, maar de Franse kaas die ik gezien (en geproefd!) heb, kon ik alleen door de smaak van steentjes onderscheiden. Het enige vegetarische alternatief was glimlachen en hopen dat het niet erg was dat ik zo weinig kaas had gegeten.

Het is bijna niet te doen om je aan een tijdschema te houden op een doorreiscamping. Zo weinig kinderen en de kinderen die er zijn, zijn het liefst de hele tijd bezig, wat ik geweldig vind. Voetballen om 16u veranderde al om 11u30 in zwemmen, waterballonnen vullen, voetballen, een korte volleybaltraining, tafeltennissen, kletsen met twee superleuke Nederlandse meisjes en hun ouders, de rivier verkennen samen met een gezellige Nederlandse familie met een jarige opa en vijf voetbaljongens (eentje zei: “Jij kunt echt goed voetballen!” – lachen mag) en ezelen met ook twee schattige Franse meisjes erbij, die trouwens pas weg wilden rijden als ik ze zou komen uitzwaaien. Ik smolt vandaag net zo hard als mijn ijsje gisteren deed, toen het nog 39 graden was.

De jongens vroegen of ik mee wilde eten en na de lekkere pizza was er een minidisco met een Duitse tweeling, die ik maar drie minuten tegelijkertijd heb gezien, omdat steeds een van de twee wegrende naar hun ouders om te vertellen hoe leuk het was, twee jongens en vier meisjes, die afgeleid werden door de glijbaan en schommels. Mijn grote roze bril had ik meegenomen en iedereen wilde hem op. Tijdens verstoppertje moest de zoeker hem dragen en dat was een groot succes. Daarna hebben we getafeltennist tot we het balletje door het donker niet meer konden zien.

Om half elf bracht ik het laatste meisje naar haar caravan en na de afscheidsknuffels zat mijn werkdag erop. “Wij blijven tot na de miniclub, we blijven langer!” riep een jongetje in voetbalbadjas enthousiast toen ik terugliep naar mijn caravan. Bij de receptie zat een Deens echtpaar, dat mijn dag afsloot met een mooi compliment: “You have a nice smile, I have to say it, we can see that you really like playing with the kids.”

Natuurlijk ging niet alles perfect. Zo heb ik vandaag mijn voortent open laten staan met keiharde regen, waardoor ik nu een privézwembad heb. Misschien is vijver een beter woord, aangezien er vanmorgen al twee slakken in zaten. En laat nou ook de tafel waar de knutselspullen (gelukkig wel in waterdichte dozen) op stonden, zijn ingestort, waardoor veel sportmateriaal (in kartonnen dozen) zeiknat is geworden. Ook vergeet ik de helft van alle keren dat ik naar de wc loop, een wc-rol mee te nemen en ontdekte ik pas tijdens de stortbui hoe het kliksysteem van de ramen in de caravan werkt. Maar het campingleven gaat al steeds beter, ik leer het wel tijdens deze zes weken.

Mijn eerste aquagymles werd bijna overgenomen door twee Franse dames met ervaring. Om hen de ruimte te geven, liet ik de deelnemers om de beurt een beweging verzinnen. Een jongetje deed een dolfijn na en de dames hadden het over les cheveux en weigerden, wat ik al had verwacht. Toen ik de vriendin van de eigenaar wilde vragen om een beweging te bedenken, dacht ze dat ik wilde dat ze alsnog een dolfijn nadeed. En hop, daar ging ze. Het was eigenlijk best een flutles, maar de dames waren enthousiast over mijn idee om ze zelf oefeningen te laten bedenken en eentje gaf al aan een vaste deelneemster te willen worden. Via de campingpagina is er al wat reclame gemaakt voor de aquagym, maar ik weet nog niet of ik daar vanwege mijn gebrek aan ritmegevoel wel zo blij mee ben, haha.

Voordat ik met mijn laptop naar de receptie liep om aan mijn blog te werken, deed ik een rondje over de camping. De voetbaljongens waren net vertrokken en de Duitse tweeling was aan het inpakken. Momenteel staat de teller op nul kinderen. Als ik achter me kijk, zie ik een animatieprogramma met 16:oo sport, terrain de jeux erop, waar waarschijnlijk niets van terecht gaat komen. Hopelijk komt er nog een kindje om vlaggetjes mee te maken of mee van de glijbaan te gaan. En anders wordt het een dagje bronzer of in mijn eentje terug naar de algenrivier om stenen te verzamelen om te verven op een dag waarop er wèl kinderen zijn om mee te miniclubben.