Au-revoir et (Port) Salut!

Zo, mijn eerste blog vanuit het pitoreske Pomport en plus pitoreske camping Pomport Beach! Inmiddels ben ik aan het einde gekomen van mijn tweede officiële dag op de camping en is het tijd om eventjes kort terug te blikken. Vrijdagmorgen vroeg vertrokken mijn vader en ik vanaf LeukLeiden richting LagerLiggendLille, om vanuit daar de trein te nemen naar Bergerac. Deels zelfstandig, deels stiekem hartstikke genietend van de service. De afgelopen weken waren ontzettend leuk en druk; een ontzettend actief, gezellig en onwijs geslaagd trainingsweekend gehad bij Team4Animation, waardoor we helemaal klaargestoomd zijn voor een heerlijke actieve zomer, het volop stalken van iedereen om me heen met dansjes en liedjes van de miniclub, het proberen ophalen van mijn kennis van de Franse taal en dus het voorbereiden op mijn verblijf van 9 weken op de camping Pomport Beach in de Dordogne als animatrice!

Iedere dag kreeg ik er meer zin in, het kwam ook zo snel vlakbij! Zo was het dus vrijdagmiddag in Lille, mijn vader had naar mijn zin veel te goed en snel gereden waardoor we keurig op tijd op het station stonden. Onderweg nog een paar zeer goede gesprekken gevoerd, deze zomer gaat een hele goede tijd zijn om te knallen en volledig te focussen op bepaalde dingen, zoals het kleuren binnen de lijntjes, in de juiste maat dansen en aandacht verdelen tussen allemaal leuke factoren! 😉

We vinden al snel de goede trein en pap vindt een goede plek voor alle bagage die ik nodig vond mee te nemen en stoel 21 is ook rap gevonden. Maar ineens staat daar meneer-stoel-22. En ineens wordt het dus een beetje krap in de trein en geef ik pap een knuffel en zeggen we elkaar snel gedag, terwijl ik uiteindelijk niets meer kan zeggen omdat ik nog minstens een paar minuten, uren, dagen nodig had om me op dit afscheid voor te bereiden. Hij roept dat hij aan de andere kant van het perron zal staan, waardoor ik hem door het raam zal kunnen zien. Ik knik ja en doe verwoed pogingen alle waterlanders terug te sturen, weinig subtiel want het oudere koppel van stoel 23-24 naast me heeft alles door en houdt me lief in de gaten.

We kijken en zwaaien nog wat naar elkaar, ik heb geleerd door aan basale dingen te denken je minder aan afscheid denkt : “Hoeveel broodjes had ik ook alweer gesmeerd? Waar is mijn paspoort? Welk boek zal ik gaan lezen? Ik moet naar de wc.  9 weken WHAAHAA! Dan rijdt er ineens een trein voor onze TGV waardoor ik ineens uitzicht op pap verlies. Stille paniek alom en ook het koppel stoel 23 en 24 heeft dit ontdekt. Zij zijn het dan ook die me wijzen op het feit dat mijn vader nu naast hen naar mij staat te zwaaien, hij is dus nog niet weg. Maar dan is echt 13:07 en begint de trein op Trés Grande Vitesse te komen, koppel stoel 23-24 checkt of we wel voor de laatste keer naar elkaar zwaaien en meneer stoel 22 gaat er nog eens goed voor zitten met zijn net gekochte cola en broodje ham. No way dat deze man dochters heeft.

Tijdens de reis wisselen de (enkel mannelijke) stoel partners rap door, nadat cola-broodje-ham meneer al snel uitstapt, komt er een vlotte Amerikaan naast me zitten, die later zogezegd niet door had dat er plaats reservering  met naam gebondenheid was en dus “zomaar ergens was gaan zitten” hmmmja. Tot slot is er nog een vriendelijke Fransman die zonder twijfel de meest ingewikkelde wiskundige vergelijkingen ( ik kan het weten, is echt hélémaal mijn ding) probeert op te lossen en die ik ernstig stoor door hem te passeren door een telefoontje te plegen buiten de coupé én gehoorsafstand naar de camping om te melden dat ik door vertraging wat later ben.  Helaas blijken mijn ingestudeerde Franse excuus en uitleg niet meer zo vloeiend als de andere kant van de lijn vlot Frans terug spreekt en vragen stelt, even niet aan gedacht, minor detail. Ik krijg uiteindelijk met spreekwoordelijke handen en voeten uitgelegd dat ik om half 9 op het station zal arriveren. Hierna probeer ik soepel de coupé weer binnen te sneaken, vermoedend dat iedereen mijn geklungel heeft gehoord.

De aankomst op het treinstation Bergerac verloopt soepel en al snel rijd ik samen met de vriendelijke en ambitieuze campingeigenaar Joris richting Pomport Beach. Onderweg kom ik stukje bij beetje meer te weten over de camping, de eigenaren zijn dus in tegenstelling wat ik vreemd genoeg in Nederland heb rondgebazuind niet Nederlands haha, tevens zal ik zelfstandig verantwoordelijk zijn voor de animatie en wordt aan het einde van de eerste week van juli de eerste drukte verwacht. Het is het eerste jaar dat Pomport Beach in de huidige hoedanigheid haar deuren opent dus er is nog veel nieuw en nog veel te bereiken! Bij aankomst op de camping mogen Amandine (receptionise, Française, room-mate, al twee weken hier, lief) en ik gelijk aanschuiven bij het diner, waarin de grapjes over Nederlanders, de Franse kaasjes én de rappe Franse taal veelvuldig aanwezig zijn.

Ik geniet, begrijp minder dan een kwart van wat er gezegd wordt maar iedereen is zo lief en probeert me echt te betrekken door steeds weer te vertalen of simpelweg in het Engels te spreken. En net als ik denk dat de laatste gang (kaas toch? :o) geserveerd is, komt er nog overheerlijke appeltaart op tafel. Snelle en grote eter als ik ben, kom ik toch niet verder dan de helft van mijn stuk. Gelach alom, vooral als grootvader me er toch op wijst dat het wel echt mijn plicht is de taart op te eten en ik voorzichtig lachend mijn vorkje weer oppak, om hem na zijn daverende lach opgelucht weer neer te leggen. Grappenmakers hoor, die Fransen!

Moe aangekomen in onze chalet sleep ik mijn 100 kilo aan bagage (louter verkleedspullen, louter noodzakelijk als animatrice. En 11 paar schoenen. Ook noodzakelijk) naar binnen en ontdek een soort zoldertje waar ik mijn bed ga opmaken.  Ik wens Amandine bonne nuit en knal even een “ik-ben-veilig-in-frankrijk-alles-is-supertof-berichtje op Facebook, check alle vrolijke berichtjes van mijn mede-Team4Animationers, probeer mijn internet te behouden en in slaap te vallen met Franse Jazz op de achtergrond. De volgende dag verken ik de camping, ontdek de supervrolijk gekleurde mobile-homes, het mooie zwembad, het vrolijke riviertje, de nette bar en natuurlijk: de miniclub! Lekker centraal gelegen en vol mogelijkheden. In de middag neemt Joris’ vrouw Ege, me mee naar het dichtstbijzijnde dorpje om daar wat boodschappen te doen. Ik loop vol zelfvertrouwen de Carrefour in, deze winkel is mij toch redelijk bekend door talloze kampeersessies met de familie Mulder! Alleen: waar is de port-salut? 😮 ik krijg het bijna te kwaad, nadat ik toch echt 3 keer het kaas-schap ben langsgelopen kan ik mijn liefste lievelings kaas éver niet vinden. Goudse kaas hebben ze wel, maar ik ben nu toch in Frankrijk, hoe is ’t nou! Uit wanhoop pak ik maar brie, dat wordt dan maar m’n guilty pleasure deze zomer, so be it.

Zondag beginnen Ege en ik met het schoonmaken van de miniclub, die is op zijn zachts gezegd nogal stoffig. Als een volleerde poetskoningin ga ik aan de slag met zeem en zwabber en na een paar uur mag het resultaat er zijn. (don’t get your hopes up mam, in France only 😉 ) Ik heb er wel minstens 10 spinnen vriendelijk voor moeten verzoeken te verhuizen, een paar muizenkeutels slim te zien maskeren (ook niets nieuws voor me eigenlijk, toch Morsweg?)  en 3x mijn Team4Animation Spotify muzieklijst voor moeten afspelen, maar het voelt goed! Na wat overleg met Joris over de komende weken en wat duidelijke en goede afspraken te hebben gemaakt (de Facebook pagina gaat deels onder mijn beheer vallen, feel free om deze pagina dus al lekker ongegeneerd te gaan like-en hihi: Pomport Beach!) is het al bijna 6 uur en wordt mijn stelselmatig geleverde verzoek ingewilligd: de télé gaat aan voor Oranje! Onder gezelschap van mijn Franse campingbazen en net aangekomen Duitse gasten houd ik het bijna niet, tot diep in de tweede helft wanneer ik tot ieders groot vermaak 2x juichend sta te springen en rondjes ren door de bar, enorm blij met onze overwinning! Ik heb Joris alvast voorbereid dat de finale groots gevierd gaat worden op de camping met (grotendeels) Nederlandse gasten 🙂 Of loop ik nu op de feiten vooruit? 😉

De daaropvolgende dagen zijn Ege en ik vooral bezig met heel veel shoppen voor de miniclub (muurstickers, hysterische kleuren verf tot grote schrik van Joris en veel speelgoed) en dan het ook daadwerkelijk verven van de mini-club. Ik moet zeggen dat ik hoop beter te zijn in het animeren van de kinderen want er zit minstens zoveel verf in mijn haar, op mijn kleding en handen en benen dan op de plekken waar het moet zitten, tot grote hilariteit van iedereen. De miniclub krijgt dus steeds meer vorm en zo zullen de komende dagen vooral gevuld worden met nog mee benodigdheden voor de mini-club te halen, miniclub programma’s in elkaar zetten, de minidisco dansjes oefenen en Frans oefenen door teksten vertalen voor de camping! Al met al zijn het heerlijk geslaagde eerste dagen, natuurlijk is alles wennen, zijn dingen nooit hoe je ze verwacht en leer je jezelf weer opnieuw kennen maar dit alles maakt het het juist nu al helemaal waard. Afscheid nemen van thuis is altijd gek, ik ben er zo’n eentje die met alle gemak roept de hele wereld te willen afreizen, dit geregeld voor elkaar krijgt maar toch bij iedere afscheid het weet te presteren een mix van mascara en tranen te laten verschijnen. Je moet het maar kunnen. Maar dit wordt zonder twijfel een ontzettend mooie zomer, kom maar op! En zoals iedereen steeds tegen me zegt: Bon courage!