Bob

Inmiddels zit ik hier drie weken en in drie weken heb ik op de harde manier geleerd hoe lastig het is om een Nederlands meisje met een Franse naam in Frankrijk te zijn. Ten eerste suggereert de naam Rachel in Frankrijk dat je Frans bent, en dus in staat bent Frans te spreken. Valt dat even vies tegen voor alle Franse kindjes die dat tot nu toe hebben geprobeerd: elke “coucou Rachèl” wordt beantwoord met een vragende blik en een pijnlijke stilte. Maar toch geven deze Franse kindjes niet op, want hoe kan je een Franse naam hebben en in Frankrijk wonen, maar geen Frans spreken?

Het probleem ligt iets anders bij de Nederlandse kindjes. De Nederlandse kindjes zijn op de hoogte van het feit dat ik Nederlands ben, en dus ook in deze taal met ze communiceer. Dankbaar maken ze hier gebruik van, maar als ze mijn aandacht willen, komen ze niet verder dan ‘juf’ of ‘mevrouw’. Zelfs bij een intensieve voorstelronde gevolgd door een namenspel, lijkt het spreekwoordelijke kwartje niet te zijn gevallen. Eergisteren besloot ik het anders aan te pakken. Ik stelde me voor aan een nieuwe lichting kinderen met de naam Rachel, maar voegde daaraan toe dat “ze me ook Bob mochten noemen als ze dat makkelijker vonden”. Dit bleek de grootste fout ooit te zijn. Want daar waar ik eerst aangesproken werd met mevrouw (toegegeven: ik voelde me er wel wat oud door), hoor ik nu overal waar ik loop: “HEY BOB!”.  Zelfs toen ik gisteren in alle rust op de wc zat, hoorde ik gesmoes voor mijn wc-deur, waar ik de details niet van kon verstaan maar ik hoorde overduidelijk drie keer in het korte gesprekje de naam Bob vallen. Inmiddels ben ik de wanhoop nabij en zit ik in een heuse identiteitscrisis, want ben ik nou Rachel of Bob? Ik zou zo graag mijn eigen identiteit terug willen, maar ik vrees dat de gloriedagen van Bob nog niet voorbij zijn…