Je ne sais pas

Bonjour à tous,

De kop is eraf, de eerste week is achter de rug. Een week die tot nu toe vrij moeizaam is verlopen. Om maar even op te pakken waar ik vorige week gebleven ben: het Frans gaat nog steeds niet helemaal de gewenste kant op (lees: niet), hoewel ik inmiddels wel met korte steekwoorden in staat ben duidelijk te maken aan de Franse kinderen wat ze moeten doen. Maar als ze hier een vervolgvraag op stellen, krijgen ze nog structureel een “je ne sais pas” te horen. Wel kreeg ik te horen van een enkel Franssprekende collega dat er wel vooruitgang in zit, dus dat is iets om aan vast te houden.

Het werk zelf bevalt nog steeds heel goed, maar het probleem zit hem in de momenten waarop ik niets te doen heb. Als eerste zijn die momenten waarop ik niets te doen heb momenten van bewustwording van wat ik allemaal thuis heb achtergelaten, waar ik zo nu en dan wel moeite mee heb (ze heeft emotie!). Ten tweede weet ik niet goed wat er van mij verwacht wordt, en echt vaste werktijden zijn er niet, dus vaak hang ik tot 23:00u in het restaurant om de avondprogrammering te verzorgen met mijn Franse collega, terwijl dit achteraf niet de bedoeling blijkt te zijn. Of zit ik in het werknemersgedeelte te werken aan de planning voor de komende weken, en hoor ik achteraf dat ik hier niet rond mag hangen als ik niet aan het werk ben. Achteraf. Achteraf is alles altijd makkelijk zeggen, want achteraf zijn er vaak op- of aanmerkingen over wat wel of niet de bedoeling is. Maar vooraf aangeven wat er verwacht wordt, lijkt hier niet in het woordenboek voor te komen. Dit is wel een dingetje waar ik erg aan moet wennen, omdat ik nu steeds als een kip zonder kop rondloop en daar achteraf op aangekeken word. Communicatie is nog niet echt een sterk punt gebleken, maar wat niet is kan nog komen!

Daarnaast ben ik al een aantal dagen een vaatdoekje. M’n lichaam is in rustmodus door de hitte, maar mijn planning en baas zeggen ‘werken! werken! werken!’. Deze combinatie heeft tot nu toe voor een hoop ellende gezorgd, want niet kunnen eten, continue duizelig zijn en toch 10 uur op een dag moeten werken schijnt niet echt heel voordelig te zijn voor het gestel. Neem aan dat dit, zoals alles, een kwestie van wennen is en dat ik aan het eind van deze zes weken lichamelijk de wereld aankan.

Tot zover het geklaag, laat ik de boel afsluiten met een positieve noot. De kinderen zijn elke dag weer laaiend enthousiast over de miniclub, met name als we het laatste half uur gaan zwemmen en de juf besluit ook maar een baantje te trekken. Ook de minidisco wordt met open armen ontvangen, het liefst doen de kinderen het elke dag! En om eerlijk te zijn zou ik dat nog niet eens zo erg vinden: minidisco heeft een speciaal plekje in mijn hart veroverd. De ouders zijn vooral heel blij dat er een medewerker is die vloeiend Nederlands spreekt en ze in hun eigen taal kan uitleggen hoe het hier in zijn werk gaat. En wat vinden de Franse ouders? Je ne sais pas, ik versta ze toch niet 🙂