900 km buiten mijn comfortzone

Ondertussen zit ik al iets meer dan drie weken zit ik in la France. Ik ben al meer dan een week bezig met het schrijven van deze blog, maar ik wacht nog steeds op het goede moment, het moment waarop ik deze blog 180 graden kan draaien. Na veel nadenken realiseer ik me, dat dit mijn waarheid is en dat ik dit ook mag delen. Misschien is het (nog) geen fantastische zomer, maar de zomer van mijn leven komt, met andere bedoelingen, wel dicht in de buurt. Gelukkig heb ik hier ook wel fijne momenten gehad, en die vergeet ik ook zeker niet!

Mijn eerste weken

In Nederland met Daphne, we zijn klaar voor ons avontuur!

Ik neem jullie heel kort mee in mijn eerste twee weken, ik heb namelijk ontzettend veel gedaan, gezien en geleerd. Op 2 juli kwam ik aan op mijn camping, na een lange reis van achttien uur (deels met mijn lieve reisgenootje, ondertussen vriendinnetje, Daphne!), doodop. Ik werd goed ontvangen en naar mijn mobilhome geleid. Deze bleek ik te delen met een Frans stel, waarvan het meisje in de receptie werkt.

Hier kwam ik mijn eerste hobbel tegen. Ik ben erg gehecht aan een eigen plekje, ik wil mezelf terug kunnen terugtrekken. Het kleine huisje beangstigde mij en ik voelde me er niet op mijn plek, het hing en stond vol met foto’s en spullen van hen.

De volgende dag kwam ik twee Nederlandse jongens tegen. Ik kon hier mijn hart luchten en ze hebben me enorm verwend, hierdoor voelde ik me weer iets fijner. (Merci beaucoup Jurrian en David!) Echter na een paar dagen keerden zij weer terug naar Nederland. Mijn animatie collega gaat tussen en na de activiteiten naar huis, met mijn Franse huisgenoten heb ik niet echt een klik en is het animatieprogramma hier rustig.

Ik voelde me hierdoor heel erg eenzaam. Ik begon me steeds meer te realiseren dat me terugtrekken juist averechts werkte. Ik had geen mensen om me heen met wie ik langdurig kon kletsen en mezelf kon zijn. Ik voelde me heel ongelukkig, tussen de vakantie vierende (voornamelijk Frans sprekende) gasten.

Uiteten in Saumur met Nederlandse jongens!

Op mijn eerste echte vrije zaterdag, besloot ik mijn hok uit te kruipen en mensen op te zoeken. Dit was een succes, ik heb een hele leuke middag gehad met gasten en ’s avonds bij ze gegeten. Ik kreeg weer wat energie, maar realiseerde me ook heel goed dat dit gevoel van positieve energie de volgende dag weer net zo goed zou kunnen zijn verdwenen.

Ik merkte aan mezelf dat mijn behoefte aan terugtrekken eigenlijk meer neerkwam op ontwijken van sociaal contact, dan dat ik echt even alleen wilde zijn. Ik had veel tijd om na te denken en dat viel me erg zwaar. Uiteindelijk ben ik dus op de gasten afgestapt en heb ik zelfs een leuke middag en avond gehad, ik voelde me enorm opgelucht en blij, misschien zelfs stiekem wel een beetje trots.

Zondag ochtend stond de welkomstborrel op het programma, er werd een microfoon in mijn hand gedrukt. Of ik even het animatieprogramma in het Nederlands wilde uitlichten en nog wat andere verhaaltjes vertalen in Nederlands. Met bibberende beentjes en een trillende stem stond ik daar.

Aquarium verven met een heel lief meisje!

Weer een klein succesje. Ik heb voor een groep gesproken, iets wat niet in mijn lijstje met favorieten staat. Maar ik stond er wel en heb ik wel maar mooi even gedaan!

De dag erna, maandag 11 juli, kwam Marloes, mijn regiomanager, langs met Nienke. We hebben samen gekookt en ’s avonds had ik karaoke op het programma staan. Ik heb me over laten halen en samen gezongen. Na de karaoke heb ik een heel goed gesprek met Marloes gehad, hier had ik echt behoefte aan. De volgende dag vertrok ze weer, en daar had ik het onbewust (eigenlijk dus bewust) lastig mee.

Ik had nog niet gekookt in mijn mobilhome, dus dit was weer een puntje erbij. Ondanks dat ik me nog steeds niet op mijn gemak voelde, heb ik na de karaoke een heel fijn gesprek gehad. Waar ik normaal liever dit soort gespreksonderwerpen vermijd, had ik er nu ineens veel behoefte aan. Juist daarom viel het me ook zwaar dat ze de volgende dag weer naar de volgende camping ging. Ik was eindelijk even niet meer alleen, eindelijk een goed gesprek, eindelijk kon ik kwijt hoe ik me hier voel en voelde ik me daarin begrepen.

Lieve kindjes!

Comfortzone

Uiteindelijk ben ik de dag erna, dinsdag, helemaal ingestort, een paar kindjes hebben me heel lief getroost en ik voelde me opgelucht. Vanaf dit moment gaat het iets beter hier in Saumur, met ups en downs. Ik kom mezelf heel erg hard tegen hier, ik leer mezelf echt kennen. Ik heb hier geen keus: ik ben alleen met mezelf, ik moet wel veranderen, om het vol te houden, om er het beste van te maken. Het is echt niet makkelijk, maar ik worstel me hier doorheen.

Kortom, het is erg zwaar, maar ben nog niet van plan om op te geven. De gezelligheid van gasten, liefde van kindjes, hulp van collega’s en alles bij elkaar van mijn ouders, T4A collega’s, die ondertussen vrienden te noemen zijn, vriendinnen, compenseren de moeilijke momenten:

Natuurlijk belandde ik na de waterpolo ook in het water..

Dankjewel allemaal!

Biscous et à tout à l’heure!